Zgodnie z art. 39 ust. 1 ustawy o drogach publicznych wskazał, że zabrania się dokonywania w pasie drogowym czynności, które mogłyby powodować niszczenie lub uszkodzenie drogi i jej urządzeń albo zmniejszenie jej trwałości oraz zagrażać bezpieczeństwu ruchu drogowego.

W drodze wyjątku ustawodawca zezwolił w art. 39 ust. 3 ustawy na lokalizowanie w pasie drogowym obiektów budowlanych lub urządzeń niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam w szczególnie uzasadnionych przypadkach wyłącznie za zezwoleniem właściwego zarządcy drogi, wydawanym w drodze decyzji administracyjnej. Zezwolenie to ma zatem na celu wyrażenie zgody na swego rodzaju naruszenie bezpieczeństwa ruchu drogowego przez umieszczenie w pasie drogowym obiektu, którego posadowienie w nim w normalnych okolicznościach jest wykluczone. Zezwolenie takie musi zostać uzyskane każdorazowo niezależnie od tego, czy stan prawny pasa drogowego w zakresie stosunków właścicielskich jest uregulowany czy nie. Odnotować przy tym należy, że w przypadku uregulowanego stanu nieruchomości nie jest istotne, kto jest właścicielem nieruchomości, gdyż zezwolenie, o którym mowa w art. 39 ust. 3 wydawane jest w związku z bezpieczeństwem ruchu drogowego, a nie stosunkami właścicielskimi i stanowi przejaw realizacji zadań w zakresie dróg publicznych.

Zezwolenie na lokalizowanie w pasie drogowym obiektów budowlanych lub urządzeń niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam, o którym mowa w art. 39 ust. 3 ustawy, jako stanowiące wyraz kompetencji z zakresu szeroko pojętego bezpieczeństwa ruchu drogowego nie może zastępować zgody właściciela na dysponowanie nieruchomością na cele budowlane również w przypadku, gdy nieruchomość ma nieuregulowany stan prawny.

Wyrok NSA z dnia 18 stycznia 2021 r., sygn. akt: I OSK 2663/20