Rzecznik Praw Dziecka Marek Michalak zwrócił się do Joanny Kluzik - Rostkowskiej, Ministra Edukacji Narodowej, o szczegółową diagnozę sytuacji dzieci niesłyszących rodziców (KODA).

RPD w wystąpieniu generalnym zwrócił się o dokładne określenie skali zjawiska, wskazanie możliwie najlepszego zabezpieczenia potrzeb dzieci niesłyszących rodziców oraz rozpoznanie potrzeb z zakresu kształcenia i doskonalenia nauczycieli.

RPD zauważa, że niesłyszący rodzice i ich słyszące dzieci, żyjąc w tym samym domu, tak naprawdę żyją w dwóch odrębnych światach, które przenikają się w sposób nie zawsze dla KODA przyjazny. Od chwili, kiedy tylko jest to możliwe, rodzice zaczynają traktować swoje dziecko jak tłumacza. Profesjonalny tłumacz jest zwykle trudno dostępny, albo niedostępny w ogóle. Sytuacje z czynnym uczestnictwem słyszących dzieci głuchych rodziców (w roli tłumacza w kontaktach z innymi słyszącymi dorosłymi m.in.: nauczyciel, lekarz, urzędnik, w sytuacjach życia codziennego) są postrzegane przez ich rodziców i otoczenie jako zupełnie naturalne. Tymczasem taka rola jest zwykle dla dziecka trudna – obarcza je odpowiedzialnością, z którą nie zawsze może sobie poradzić z racji wieku oraz wprowadza je w świat problemów niedostępnych dla niego (np. intymne problemy zdrowotne rodziców, sytuacje szkolne czy rodzinne z punktu widzenia osób dorosłych).

- Zwracam się także o uwzględnienie przedstawionych przeze mnie problemów podczas narad z Kuratorami Oświaty. Dostrzegam wyraźną potrzebę budowania świadomości społecznej na temat specyfiki sytuacji życiowej dzieci KODA i konieczności tworzenia systemu wsparcia adekwatnego do problemów, z jakimi się borykają i przejawianych trudności – pisze w wystąpieniu do szefowej MEN Marek Michalak.

Mianem CODA/KODA określa się słyszące dzieci niesłyszących rodziców (pierwszy termin dotyczy dorosłych mających niesłyszących rodziców – Children/Child of Deaf Adults, zaś drugi – dzieci, których rodzice nie słyszą – Kids/Kid of Deaf Adults).

Źródło: www.brpd.gov.pl