Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi stwierdził nieważność części postanowień uchwały Rady Miejskiej w sprawie ustalenia wysokości opłat za zajęcie pasa drogowego na cele niezwiązane z budową, przebudową, remontem, utrzymaniem i ochroną dróg gminnych. Jedno z tych postanowień dotyczyło tego, że w przypadku drogi nieurządzonej (nieposiadającej wyodrębnionych poszczególnych elementów pasa drogowego) całość drogi mieszcząca się w liniach regulacyjnych drogi traktowana jest jako jezdnia. Dlaczego?

Jak zauważył Sąd, w wymienionym przepisie organ samorządowy wprowadził nowe pojęcia nieznane ustawie upoważniającej, takie jak „droga nieurządzona” czy „linie regulacyjne”. Wprowadzając pojęcie drogi nieurządzonej organ sformułował również jej definicję jako drogi „nieposiadającej wyodrębnionych poszczególnych elementów pasa drogowego”. Co więcej według Sądu wbrew kryteriom wskazanym w art. 40 ust. 9 ustawy o drogach publicznych, Rada uznała w przypadku drogi „nieurządzonej” każde zajęcie dokonane, niezależnie od jego usytuowania w pasie, za zajęcie jezdni. Przy czym wiązało się z tym kolejne pozaustawowe pojęcie „linii regulacyjnych drogi”, albowiem – jak wskazywał Prokurator, którego ocenę podzielił Sąd – nie wiadomo było, czy organowi chodziło o linie graniczne z art. 4 pkt 1 ustawy, czy też o pojęcie z innego aktu prawnego. WSA przypomniał w tym kontekście, że art. 40 ust. 9 u.d.p. narzuca organowi ustalającemu stawki opłaty, jakie kryteria ma obowiązek uwzględnić przy ustalaniu jej wysokości: w punkcie 2 tego przepisu ustawodawca wprost nakazał przy ustalaniu wysokości stawek uwzględniać rodzaj elementu zajętego pasa drogowego, zaś w punkcie 3 procentową wielkość zajmowanej szerokości jezdni. Treść przywołanego postanowienia uchwały w ocenie WSA w zasadzie wyłączała stosowanie tych kryteriów.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 9 września 2021 r., III SA/Łd 145/21

Źródło: CBOSA