„Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego trafny jest zarzut błędnej wykładni art. 130a ust. 6 ustawy – Prawo o ruchu drogowym. Rację ma skarżący kasacyjnie organ twierdząc, że Sąd pierwszej instancji wadliwie zinterpretował powołany przepis uznając, że przy ustalaniu wysokości opłat organ zobligowany był do wzięcia pod uwagę tylko rzeczywiste koszty usuwania i przechowywania pojazdów ponoszone przez powiat, a takimi rzeczywistymi kosztami są koszty ponoszone z tego tytułu w związku z umową zawartą z podmiotem zewnętrznym. Mając na względzie to, że usuwanie pojazdów oraz prowadzenie parkingu strzeżonego dla pojazdów usuniętych jest zadaniem własnym powiatu zaprezentowana przez Sąd pierwszej instancji wykładnia kosztów jest wykładnią zawężającą” – to teza wskazująca na stabilizowanie się rozsądnej linii orzeczniczej NSA. Chciałoby się powiedzieć: nareszcie!
Skład orzekający podzielił stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego przyjęte w wyroku z 21 stycznia 2020 r. sygn. akt I OSK 1585/18, w którym wskazano: „Jedną z tych przesłanek są koszty realizacji zadań powiatu w zakresie usuwania, przechowywania i dalszego postępowania z pojazdami. Z treści tego przepisu nie sposób jednak odczytać, że nie chodzi przy tym o wszystkie rodzajowo koszty, jakie w związku z usunięciem i przechowywaniem pojazdu powstają po stronie powiatu. Druga przesłanka to skuteczność podejmowanych działań. Pozyskane przez powiat środki muszą pozwolić realizować zadanie - skutecznie. Skuteczność wiąże się tu w sposób bezpośredni z wysokością opłaty. Doświadczenie życiowe wskazuje, że skuteczne działania wymaga zapewnienia odpowiednio wysokiego finansowania. Można również wysunąć tezę, iż przedmiotowe opłaty pełnią funkcję prewencyjną. Mają zniechęcać właścicieli pojazdów do działań, które będą skutkować usunięciem pojazdów z drogi publicznej. Zatem wysokie opłaty, poprzez swoją funkcję prewencyjną, mogą przyczyniać się do skutecznej realizacji zadań powiatu we wskazanym zakresie”.
Dalej NSA zauważył, że: „ustalenie przedmiotowych opłat w wysokości odpowiadającej jedynie cenom usług odholowania i parkowania pojazdów świadczonych przez inne podmioty na terenie powiatu, mogłoby uniemożliwić temu powiatowi skuteczną realizację całego zadania. Ceny te bowiem nie uwzględniają konieczności sprawnego wykonywania zadania w rozumieniu ustawy, gdyż innymi kryteriami kierują się często podmioty prywatne, a innymi musi kierować się powiat realizując to zadanie. Zwrócić też należy uwagę, że uchwała w przedmiocie ustalenia opłat za usuwanie i przechowywanie pojazdów jest podejmowana na kolejny rok kalendarzowy. Zatem jedynym wyznacznikiem mogą być tu dane z lat ubiegłych, przy czym nie muszą one wcale być adekwatne do roku kolejnego. Realizacja tego zadania to również inne koszty, które ponosi podczas jego realizacji powiat”.
Skład orzekający w omawianej sprawie zauważył jeszcze na gruncie przepisu art. 130a ust. 6 Prawa o ruchu drogowym, że interpretując zwrot „biorąc pod uwagę konieczność sprawnej realizacji zadań, o których mowa w ust. 1-2, oraz koszty usuwania i przechowywania pojazdów na obszarze danego powiatu” należy mieć na uwadze dużą niezależność samorządu terytorialnego w zakresie stanowienia prawa miejscowego w sprawach dotyczących zadań własnych tego samorządu oraz to, że w Konstytucji nie zawarto wymogu sformułowania wytycznych do wydania aktu prawa miejscowego. Te uwarunkowania każą zdaniem NSA przyjąć, że powołany zwrot „...biorąc pod uwagę konieczność...” należy interpretować jako wskazówkę ustawodawcy dotyczącą kryteriów, które organ stanowiący powinien mieć na uwadze w procesie stanowienia prawa miejscowego. Użyty w powołanym przepisie zwrot nie jest typową normą postępowania, lecz dyrektywą techniczną (celowościową) – stwierdził Sąd. Podkreślił przy tym równocześnie, że charakter prawny powołanego zwrotu nie oznacza jednak, iż rada powiatu podejmując uchwałę może zignorować sugestię ustawodawcy.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 lipca 2021 r., I OSK 1797/19
Źródło: CBOSA
