„Wykonywanie przewozu regularnego w sytuacji, gdy przed datą wygaśnięcia zezwolenia nie doszło do jego przedłużenia, nie może być uznane za działanie, na które Skarżący nie miał wpływu. W tych okolicznościach nie ma znaczenia to, że Skarżący 11 maja 2015 r. złożył wniosek, który przez organy i WSA został uznany za wniosek o zmianę dotychczasowego zezwolenia w zakresie przebiegu linii regularnej i przystanku końcowego, a autor skargi kasacyjnej podnosi, że wniosek ten miał na celu przedłużenie dotychczasowego zezwolenia. Niezależnie bowiem od tego, jak ten wniosek powinien być zakwalifikowany, nie ulega wątpliwości, że do daty kontroli wniosek ten nie został rozpoznany, a samo jego złożenie nie uprawniało do wykonywania przewozów regularnych po dacie ważności dotychczasowego zezwolenia” – tak brzmi teza z niedawnego wyroku NSA. Na jakie wątki zwrócił uwagę Sąd w uzasadnieniu?
Po pierwsze Sąd zauważył, że nałożenie kary pieniężnej na podstawie lp. 2.1 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym wymagało uprzedniego ustalenia przez organy, że doszło do wykonywania przewozu regularnego bez wymaganego zezwolenia, bez wymaganego zaświadczenia na wykonywanie publicznego transportu zbiorowego albo potwierdzenia zgłoszenia przewozu w publicznym transporcie zbiorowym. Jak zauważył NSA, w toku postępowania administracyjnego organy wykazały jednoznacznie, że w dniu kontroli (16 czerwca 2015 r.) w imieniu Skarżącego był wykonywany przewóz regularny bez wymaganego zezwolenia – z dokumentów zgromadzonych w sprawie wynika bowiem, że udzielone Skarżącemu zezwolenie wygasło 13 czerwca 2015 roku.
Argumentacja skargi kasacyjnej wskazywała na to, że brak wyczerpującego przeprowadzenia postępowania dowodowego i nieprawidłowa ocena zgromadzonego materiału dowodowego odnosił się do okoliczności, których wykazanie uzasadniałoby zastosowanie w sprawie art. 92c ust. 1 ustawy o transporcie drogowym. Przepis ten stanowi, że nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 92a ust. 1, na podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, a postępowanie wszczęte w tej sprawie umarza się, jeżeli:
- okoliczności sprawy i dowody wskazują, że podmiot wykonujący przewozy lub inne czynności związane z przewozem nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń i okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć, lub
- za stwierdzone naruszenie na podmiot wykonujący przewozy została nałożona kara przez inny uprawniony organ, lub
- od dnia ujawnienia naruszenia upłynął okres ponad 2 lat.
Sąd zauważył, że w omawianej sprawie potencjalnie zastosowanie mógłby znaleźć art. 92c ust. 1 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym, co jednak wymagało ustalenia, że Skarżący nie miał wpływu na powstanie naruszenia, zaś samo naruszenie nastąpiło wskutek okoliczności, których nie mógł przewidzieć. Niemniej w ocenie NSA nie można było uznać, że okolicznością uzasadniającą zastosowanie art. 92c ust. 1 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym był stan zdrowia Skarżącego. Według Sądu trudno bowiem było przyjąć, że wykonywanie przewozów regularnych po upływie ważności zezwolenia było skutkiem stanu zdrowia Skarżącego – tym bardziej, że przewozy te wykonywał w imieniu Skarżącego zatrudniony przez niego kierowca, który w aucie posiadał wypis z zezwolenia, na którym wyraźnie wskazano, że zezwolenie jest ważne do 13 czerwca 2015 roku.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 czerwca 2021 r., II GSK 1053/18
Źródło: CBOSA
