Na gruncie regulacji ustawy o kierujących pojazdami zachodzi konieczność wyraźnego odróżnienia uprawnienia do kierowania pojazdami, stanowiącego w swej istocie prawo podmiotowe uprawniające do kierowania danego rodzaju pojazdem, od dokumentu prawa jazdy, który jedynie stwierdza posiadanie tego uprawnienia przez określoną osobę, stanowiąc w swej istocie dowód prawa (uprawnienia do kierowania pojazdami). Z treści ww. przepisu wynika, że przesłanki do otrzymania przez skarżącego polskiego odpowiednika posiadanego przez niego niemieckiego prawa jazdy są następujące:

• skarżący musi złożyć wniosek o wymianę dokumentu,
• posiadane przez skarżącego prawo jazdy wydane za granicą musi być ważne,
• skarżący musi uiścić opłaty tj. opłatę, o której mowa w art. 10 ust. 1 oraz ewidencyjną,
• oraz zwrócić zagraniczny dokument organowi wydającemu prawo jazdy.

Art. 14 ust. 1 ustawy o kierujących pojazdami określa uprawnienie strony do otrzymania, po spełnieniu przesłanek wskazanych w tym przepisie, polskiego odpowiednika posiadanego przez nią zagranicznego prawa jazdy. Prawu wnioskodawcy odpowiada więc z drugiej strony obowiązek organu. W żadnym razie zawarte w art. 14 ust. 1 sformułowanie "Osoba (...) może, na swój wniosek otrzymać prawo jazdy odpowiedniej kategorii" nie oznacza, że decyzja wydawana na podstawie tego przepisu jest decyzją uznaniową. Przeciwnie, skoro przepis przyznaje stronie prawo, po spełnieniu wskazanych w nim przesłanek, do uzyskania polskiego odpowiednika posiadanego ważnego krajowego prawa jazdy wydanego za granicą, to gdy zostaną one spełnione, organ ma obowiązek wydania decyzji pozytywnej dla strony.

Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 8 lipca 2020 r., sygn. akt: II SA/Bd 17/20