Choć obecny system rejestracyjny pojazdów w Norwegii został wprowadzony w roku 1971, to aktualny wygląd tablic rejestracyjnych ukształtowany został dopiero w roku 2006. Było to związane z problemami w zakresie wyglądu czcionki stosowanej na tablicach rejestracyjnych oraz dodaniem identyfikatora kraju wg wzoru analogicznego do stosowanego w krajach Unii Europejskiej.

Numer rejestracyjny pojazdu w Norwegii składa się z dwóch liter i od dwóch do pięciu cyfr. Oznaczenie literowe wskazuje na miejsce pierwszej rejestracji pojazdu na terenie Norwegii i nie ulega zmianie przy sprzedaży pojazdu. Na tablicach rejestracyjnych nie są stosowane litery łatwe do pomylenia z innymi (G, I, M, O, Q) oraz specyficzne dla alfabetu norweskiego (Æ, Ø and Å). Dwuliterowe kody zostały przydzielone poszczególnym miastom w sposób arbitralny, bez żadnego powiązania z brzmieniem konkretnej nazwy. Przykładowo: miastu Horten przypisane są kody KZ, LA, LB, LC, LD, LE, zaś miastu Odda – TS, TT i TU. Używane są również cztery specjalne prefiksy: CD na oznaczenie pojazdów korpusu dyplomatycznego, EL – pojazdów napędzanych energią elektryczną, GA – pojazdów zasilanych gazem płynnym (LPG), HY – pojazdów zasilanych wodorem. Numer rejestracyjny większości pojazdów ma pięć cyfr, motocykli, sprzętu rolniczego i przyczep – cztery cyfry, pojazdów zarejestrowanych tymczasowo – trzy cyfry, zaś pojazdów na tablicach dealerskich – dwie cyfry. W każdym przypadku pierwszą z cyfr nie może być zero.

Standardowe tablice rejestracyjne są w kolorze białym z czarnymi znakami. Z lewej strony znajduje się niebieski pasek z flagą Norwegii w górnej części i międzynarodowym wyróżnikiem Norwegii (N) w części dolnej. Między dwuznakową grupą liter a grupą cyfr umieszczana jest naklejka potwierdzająca opłacenie podatku.

Specjalne typy tablic rejestracyjnych to:

• tablice małych pojazdów przeznaczonych do przewozu towarów. Pojazdy zarejestrowane w tej kategorii mają niższy podatek niż pojazdy tego samego typu zarejestrowane na zwykłych tablicach, jednakże mogą przewozić nie więcej niż jednego lub dwóch pasażerów. Tablice mają zielone tło i czarne znaki;
• tablice pojazdów nie jeżdżących po drogach publicznych, takich jak traktory leśne, ciężarówki kopalniane, pojazdy śnieżne, itp. Pojazdy takie mają tablice rejestracyjne na czarnym tle z żółtymi znakami. Warto dodać, że takie tablice mają również wszystkie pojazdy rejestrowane na Svalbardzie, jako że na tym archipelagu wszystkie drogi mają charakter prywatny;
• tablice pojazdów wyścigowych – z białymi znakami na czarnym tle;
• tablice wojskowe. Mają one – w zależności od typu pojazdu – żółte lub pomarańczowe tło i czarne znaki; numer rejestracyjny ma standardową postać albo składa się wyłącznie z cyfr. Istnieją również tablice wojskowe testowe z czerwonymi znakami. Numery rejestracyjne zaczynają się od oznaczenia FMU (Forsvarsmuseet – Muzeum Obrony) lub T-U (Test og utvikling – Testowanie i rozwój);
• tablice dyplomatyczne. Tablica rejestracyjna jest w kolorze niebieskim, znaki w kolorze żółtym. Jak już wskazano wyżej w przypadku tych tablic oznaczenie literowe to zawsze „CD”, pierwsze dwie cyfry oznaczają natomiast przynależność państwową (Polska ma cyfry 64);
• tablice tymczasowe – z czerwonym tłem i czarnymi znakami. Tablice takie są wydawane na okres liczony w dniach; z prawej strony tablicy umieszczana jest data wydania;
• tablice dealerskie – z czerwonym tłem i białymi znakami. Tablice takie, zarejestrowane na poszczególnych dealerów samochodowych, mogą być swobodnie przenoszone między pojazdami dla celów ich przetestowania.