Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, że działaniem objętym sankcją z art. 35 ust. 6 Prawa budowlanego pozostaje jedynie wydanie przez organ decyzji merytorycznej (zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę albo decyzji odmawiającej wydania pozwolenia), albowiem formalne zakończenie postępowania poprzez jego umorzenie na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. powoduje, że taka decyzja administracyjna, zdaniem Sądu, nie może być traktowana jako odpowiadająca kategorii „decyzji w sprawie pozwolenia na budowę” w rozumieniu przyjętym w art. 35 ust. 6 Prawa budowlanego. Co jeszcze stwierdził WSA?
Wojewódzki Sąd przypomniał między innymi o tym, że w wyroku z 10 listopada 2020 r. sygn. II OSK 1432/18 Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż każda sankcja musi wynikać z wyraźnej podstawy prawnej – i w związku z tym art. 35 ust. 6 p.b. jako zawierający przepis szczególny powinien być interpretowany ściśle, stosownie do zasady exceptiones non sunt extendendae (wyjątków nie można interpretować rozszerzająco). Jak zaznaczył Sąd, pogląd interpretacyjny wyłączający postępowanie prowadzone przez organ administracji architektoniczno-budowlanej zakończone decyzją umarzającą postępowanie z zakresu zastosowania art. 35 ust. 6 p.b. był wyrażany już wcześniej w orzecznictwie WSA w Warszawie (por. wyrok WSA w Warszawie z 11 grudnia 2008 r. sygn. VII SA/Wa 1621/08).
W dalszej kolejności Wojewódzki Sąd podkreślił, że pogląd, zgodnie z którym analizowaną sankcję powinno się łączyć jedynie z decyzją merytoryczną, a nie procesową, jaką jest decyzja o umorzeniu postępowania administracyjnego w związku z cofnięciem wniosku przez inwestora, został jednoznacznie przyjęty również przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 12 czerwca 2018 r. sygn. II OSK 1842/16. Jak przypomniał WSA, w orzeczeniu tym Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że regulacja nakazująca nałożyć na organ karę z tytułu przekroczenia 65-dniowego terminu na wydanie decyzji ma na celu ochronę interesu inwestora i zmuszenie organu do szybkiego załatwienia jego sprawy, a sankcja ta ma zastosowanie w sprawie, w której inwestor oczekiwał na szybkie merytoryczne załatwienie jego wniosku, a nie w sprawie, w której inwestor cofnął wniosek i wniósł o umorzenie postępowania. Jeżeli inwestor rezygnuje z realizacji inwestycji i cofa wniosek żaden podmiot nie ponosi szkody i niecelowe byłoby w takiej sytuacji karanie organu za niewydanie decyzji umarzającej postępowanie w 65-dniowym terminie – takie stanowisko zajął NSA, a WSA w pełni je podzielił. Wojewódzki Sąd zasygnalizował, że wprawdzie stanowisko to Naczelny Sąd Administracyjny wyraził na gruncie art. 51 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, niemniej nie miało to – jak przyjął Sąd – istotnego znaczenia z uwagi na pełną zbieżność konstrukcyjną obu regulacji prawnych odwołujących się do niewydania w terminie przez właściwy organ „decyzji w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego” i „decyzji w sprawie pozwolenia na budowę”, jak też z uwagi na bezpośrednie nawiązanie w wyroku przez Naczelny Sąd Administracyjny do treści art. 35 ust. 6 p.b. wraz z ujawnioną potrzebą nadania obu przepisom podobnego znaczenia normatywnego.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 marca 2021 r., VII SA/Wa 2196/20
Źródło: CBOSA
