Nietrafne jest odwołanie się do definicji "drogi twardej" zawartej w art. 2 pkt 2 p.r.d. przy wykładni pojęcia "drogi o nawierzchni twardej" zawartej w § 3 pkt 60 rozporządzenia z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Przez to ostatnie pojęcie należy rozumieć drogę wykonaną z materiałów twardych i przy wykorzystaniu stosowanej technologii, mającej wpływ na utwardzenie drogi. Nie będzie to zatem wyłącznie droga, której rodzaje nawierzchni wymienione zostały w art. 2 pkt 2 p.r.d.

Inna ocena tej kwestii prowadziłaby do możliwości łatwego obchodzenia wymogu uzyskiwania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięć polegających na budowie drogi o nawierzchni twardej, skoro inne, niż wymienione w p.r.d., rodzaje nawierzchni drogowej, wykluczałyby taką potrzebę.

O ile bowiem zasada jednolitości sytemu prawa nakazuje aby w procesie stosowania prawa uwzględniać znaczenie pojęć nadane już przez ustawodawcę w innym akcie prawnym, to jednak przy ocenie znaczenia zdefiniowanych pojęć nie można abstrahować od celu i zakresu regulacji w których definicje legalne są zamieszczone.

Nie można także interpretować pojęć (terminów) w oderwaniu od przedmiotu prowadzonego postępowania. Zakres zaś regulacji ustawy Prawo o ruchu drogowym wskazuje, że ustawa ta określa zasady ruchu na drogach publicznych, dopuszczania pojazdów do tego ruchu, wymagania stawiane jego uczestnikom oraz zasady i warunki kontroli ruchu drogowego (art. 1). Jest to zatem ustawa, która nie odnosi się i nie reguluje procesu inwestycyjnego (przedsięwzięć budowlanych). Zatem definicje legalne zawarte w Prawie o ruchu drogowym, należy z dużą ostrożnością odnosić do innych postępowań, a w szczególności do postępowań składających się na proces inwestycyjny. Uwzględniać bowiem należy specyfikę i cel przedmiotu regulacji.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 7 sierpnia 2017 r. II SA/Kr 608/17

Źródło: CBOSA