Wynagrodzenie należne prowadzącemu parking i przechowującemu na nim pojazdy umieszczone na podstawie art. 130a Prawa o ruchu drogowym, z braku szczegółowych uregulowań prawnych w tym zakresie winno być ustalone przy uwzględnieniu treści art. 836 Kodeksu cywilnego, tj. winno odpowiadać wynagrodzeniu przyjętemu w danych stosunkach. (wyrok WSA w Szczecinie z dnia 6 października 2016 r., sygn. akt: II SA/Sz 450/16).

Ustalenie tego wynagrodzenia wymaga zgromadzenia w aktach sprawy materiału, w oparciu o który dokonano analizy przyjętych na danym rynku lokalnym stawek za parkowanie pojazdów, poprzedzone rozpoznaniem lokalnego rynku usług parkingowych. Ustalenia powinny zatem znaleźć odzwierciedlenie w materiale dowodowym.

Podstawą rozstrzygnięcia w przedmiocie wynagrodzenia za dozór pojazdu powinien być zebrany w danej sprawie (postępowaniu) materiał dowodowy, do którego mogą odnieść się strony postępowania. Organ nie może w uzasadnieniu stwierdzić, że określone stawki czy stosunki ekonomiczne są mu znane z urzędu i odwoływać się do innych postępowań, jeśli nie dotyczy to okoliczności powszechnie znanych.