Organizator publicznego transportu zbiorowego to podmiot, do którego zadań – w szerokim ujęciu – należy zapewnienie funkcjonowania tego transportu na danym obszarze (art. 4 ust. 1 pkt 9 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym).
Tak ujęte zadania ulegają konkretyzacji poprzez szczegółowe zapisy ustawy, z których m.in. wynika obowiązek przygotowania planu zrównoważonego rozwoju publicznego transportu zbiorowego dla jednostek, które będą organizowały przewozy o charakterze użyteczności publicznej i jednocześnie przekraczają ustawowe progi liczby mieszkańców.
Trzeba jednak mieć na uwadze, że nie każdy organizator musi tworzyć sieć komunikacyjną obsługiwaną przez operatora na podstawie umowy. Innymi słowy dopuszczalna jest sytuacja taka, w której konkretny organizator, nawet pomimo przekroczenia progów liczby mieszkańców określonych w art. 9 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym nie mając zamiaru organizowania przewozów o charakterze użyteczności publicznej, nie będzie przystępował do uchwalenia planu transportowego. Dopuszczalna jest także i taka sytuacja, w której taki organizator, z różnych względów, nie mając zamiaru tworzenia linii komunikacyjnych przygotuje jednak plan zrównoważonego rozwoju transportu zbiorowego dla obszaru swojej właściwości, a mimo tego nie będzie zawierał umowy z przewoźnikiem w celu obsługi linii przewidzianych w tym planie.
Do stworzenia linii komunikacyjnych nie dochodzi bowiem na skutek zapisów w planach transportowych, stąd też – co do zasady – ich treść nie jest wyznacznikiem tego, w jakim kształcie i zakresie ostatecznie będzie funkcjonować sieć komunikacyjna (oczywiście z zastrzeżeniem art. 24 ust. 2 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym). Należy bowiem odróżnić obowiązek sporządzenia planu od obowiązku organizowania linii komunikacyjnych. O ile ten pierwszy został wprowadzony dla określonej kategorii podmiotów o tyle ten drugi nie występuje w ustawie. Obowiązek organizatora, o którym mowa w powołanym wcześniej art. 4 ust. 1 pkt 9 realizowany jest bowiem poprzez różnego rodzaju działania, z których tylko część przybiera formę obligatoryjną.
Mając na uwadze powyższe należy uznać, że organizator objęty ustawowym obowiązkiem sporządzenia planu uprawniony jest do zawarcia umowy obejmującej jedynie część linii komunikacyjnych określonych w przyjętym przez niego planie transportowym.
Źródło: Publiczny transport zbiorowy w pytaniach i odpowiedziach, M. Król, ZPP, Warszawa 2015
