WSA Poznaniu: Nie ma przeszkód, aby już tylko z analizy okoliczności faktycznych konkretnej sprawy organ administracji mógł wywieść, czy pomoc w postaci usług opiekuńczych stwarza możliwość zaspokojenia potrzeb danej osoby, a także czy w ogóle udzielenie takiej pomocy może być w danych okolicznościach uznane za realne.
W rozpatrywanej sprawie Sąd uchylił decyzje organu I i II instancji o odmowie skierowania do domu pomocy społecznej. Sąd – biorąc pod uwagę sytuację zdrowotną skarżącego - wskazał, że usługi opiekuńcze, z których korzystał skarżący wynosiły jedynie 5 godzin od poniedziałku do piątku. W pozostałym czasie skarżący jest sam i nie jest w żaden sposób zaopiekowany, może z uwagi na wiek i towarzyszące mu choroby np. stracić przytomność. Przyjmując nawet za organem, że usługi opiekuńcze mogłyby obejmować większy wymiar czasu i być świadczone także w soboty, niedziele, i święta, to skarżący poza godzinami świadczonych usług, nadal przebywałby sam. Nie ma przy tym, znaczenia, że niedaleko skarżącego mieszka jego dalsza rodzina. Sąd odnosząc się do tej kwestii wskazał, że syn siostrzenicy skarżącego i jego żona w żaden sposób nie są zobowiązani do opieki, czy dostarczania środków utrzymania skarżącemu. Organ nie może scedować na nich obowiązku opieki nad dalszym krewnym, albowiem dobrowolna chęć sporadycznej pomocy nie jest równoznaczna z zapewnieniem opieki przez całą dobę. Osoby te nie prowadzą razem ze skarżącym wspólnego gospodarstwa domowego, nie "dzielą z nim stołu". Skoro skarżący nie ma krewnych w linii prostej, to ciężar opieki spoczywa na gminie.
Sąd podkreślił, że zważywszy na choroby skarżącego, w tym konsekwencje mogące z nich wyniknąć, sytuację mieszkaniową i rodzinną, czynią nierealnym założenie możliwości świadczenia na jego rzecz usług opiekuńczych w miejscu dotychczasowego pobytu. A skoro tak, to nie można zgodzić się z organami, że w jego przypadku przesłanki materialnoprawne umieszczenia w domu pomocy społecznej, określone w art. 54 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej nie zostały spełnione.
Wyrok WSA w Poznaniu z 24 lipca 2024 r. sygn. IV SA/Po 484/24. Orzeczenie jest nieprawomocne.
Źródło: orzeczenia.nsa.gov.pl
