Decyzja o cofnięciu uprawnień diagnoście powinna być wyczerpująco uzasadniona, szczególnie w zakresie dokonanych ustaleń faktycznych oraz środków dowodowych służących dokonywaniu takich ustaleń w danej sprawie – uznał WSA w Poznaniu.
Starosta cofając diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów, uzasadnił stwierdzone naruszenia w sposób następujący:
- diagnosta nie dokonał pomiaru światłości świateł drogowych – usterki poważne
- nie sprawdził działania świateł awaryjnych – usterki drobne i/lub poważne
- w sposób nieprawidłowy dokonał pomiaru ustawienia świateł mijania – usterki poważne
- w nieprawidłowy sposób dokonał pomiaru hamulca pomocniczego – usterki poważne i/lub niebezpieczne
- w nieprawidłowy sposób dokonał pomiaru zadymienia spalin pojazdu – usterki poważne.
Zdaniem organu brak badania lub nieprawidłowe badania powyższych kwestii mogło doprowadzić do dopuszczenia do ruchu pojazdu zagrażającego bezpieczeństwu innych uczestników ruchu.
Jednakże sąd administracyjny uznał skargę diagnosty za zasadną i uchylił zaskarżoną decyzję.
WSA wskazał, że decyzje wydawane w trybie art. 84 ust. 3 Prawa o ruchu drogowym mają charakter związany, co oznacza, że w przypadku ustalenia zaistnienia przesłanek faktycznych wskazanych w tym przepisie organ musi wydać decyzję o cofnięciu diagnoście uprawnień. Nie ma on zatem luzu decyzyjnego w tej kwestii.
Nie ulega jednak wątpliwości, że decyzja taka winna być wyczerpująco uzasadniona, zatem sąd uznał za zasadne zarzuty dotyczące dokonania niewyczerpującego ustalenia stanu faktycznego i odniesienia go do podstawy prawnej.
Organy (starosta i SKO) nie wyjaśniły w uzasadnieniu decyzji, na czym konkretnie miałyby polegać nieprawidłowości w uzasadnieniu swoich rozstrzygnięć, a także na podstawie jakich okoliczności uznały, że niektórych czynności (np. stanu zadymienia) diagnosta nie wykonał w ogóle.
W ocenie WSA niewyczerpujące uzasadnienie takie decyzji musi skutkować jej uchyleniem.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 11.10.2023 r., sygn. akt III SA/Po 392/23, orzeczenie nieprawomocne
Źródło: CBOSA
