Czy podejmując uchwałę na podstawie art. 7 ust. 2 ustawy o drogach publicznych, ze względu na art. 2a ust. 2 ustawy o drogach publicznych, gmina powinna legitymować się dowodami potwierdzającymi jej tytuł prawny do terenów zajętych pod drogi, czy też wystarczające jest udokumentowanie takiego tytułu na etapie postępowania nadzorczego lub sądowego, weryfikującego legalność uchwały? Na tak postawione pytanie odpowiedzi poszukiwał ostatnio NSA. Szerzej o rozstrzygnięciu poniżej.

Na wstępie Sąd wskazał, że niewątpliwie drogi gminne muszą stanowić własność gminy, nie mogą zatem przebiegać po gruntach stanowiących własność innych podmiotów. Idąc dalej przypomniał, że przesłankę nieważności uchwały, zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym stanowi sprzeczność uchwały z prawem, a w omawianej sprawie kontroli została przez organ nadzoru poddana uchwała z 2001 r., zaś organ właściwy w sprawie wydania decyzji potwierdzających skutek nabycia przez gminę prawa własności działek z mocy prawa zwlekał z podjęciem decyzji nie przez kilka miesięcy czy lat, ale przez okres znacznie dłuższy. Taka sytuacja w ocenie NSA (pomijając możliwość wnoszenia przez gminę skarg na bezczynność) rodzi dla gmin ograniczenia w możliwości zaliczania dróg do dróg publicznych. W związku z tym kontrolując uchwałę w oparciu o przesłankę z art. 91 ust. 1 ustawy gminnej zdaniem NSA sąd I instancji trafnie uznał, że o jej sprzeczności z prawem nie może świadczyć brak stosownych decyzji poświadczających tytuł do działek drogowych w dacie podjęcia uchwały, jeżeli istnienie tego tytułu w dniu podejmowania uchwały jest potwierdzone w dacie dokonywania kontroli. Nie można uznać za sprzeczną z prawem uchwały, która zaliczyła do dróg publicznych drogi przebiegające po działkach stanowiących własność gminy, nawet jeżeli decyzje to potwierdzające pochodzą z daty późniejszej – stwierdził Naczelny Sąd.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 września 2021 r., I OSK 4382/18

Źródło: CBOSA