Jak wynika z art. 5 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącego usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego oraz uchylającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 1191/69 i (EWG) nr 1107/70 do tego, aby uznać konkretny podmiot za podmiot wewnętrzny jednostki samorządu terytorialnego nie jest bezwzględnie wymagane aby jednostka ta była wyłącznym jego właścicielem.

Niezbędnym jednak jest aby w przypadku podmiotów, w których samorządy nie posiadają stu procent własności udziałów miały one możliwość wpływania na ich funkcjonowanie tak jak na jednostki własne. Zgodnie z powołanym rozporządzeniem w celu stwierdzenia, czy właściwy organ lokalny sprawuje taką kontrolę, bierze się pod uwagę takie elementy, jak stopień reprezentowania w organach administrujących, zarządzających lub nadzorczych, stosowne postanowienia w statutach, strukturę własnościową, wpływ na decyzje strategiczne i indywidualne dotyczące zarządzania oraz sprawowanie nad nimi skutecznej kontroli. Zgodnie z prawem wspólnotowym posiadanie przez właściwy organ publiczny pełnej własności, w szczególności w przypadku partnerstwa publiczno-prywatnego, nie jest więc niezbędnym wymogiem sprawowania takiej kontroli o ile istnieje przewaga wpływu publicznego i sprawowanie kontroli można stwierdzić na podstawie innych kryteriów.

Trzeba jednak pamiętać o tym, że w przypadku podmiotu wewnętrznego, w którym jednostka samorządu terytorialnego samodzielnie lub wspólnie z inną jednostką samorządu terytorialnego nie posiada 100% udziałów lub akcji tego podmiotu wewnętrznego, umowa o świadczenie usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego zawarta w trybie bezpośredniego powierzenia wykonywania usług, powinna przyjąć formę koncesji na usługi.

Źródło: Publiczny transport zbiorowy w pytaniach i odpowiedziach, M. Król, ZPP, Warszawa 2015