Przepis art. 16 ust. 4 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym stanowi, że za korzystanie przez operatora i przewoźnika z przystanków komunikacyjnych lub dworców, których właścicielem albo zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, mogą być pobierane opłaty.

Stawka opłaty jest ustalana w drodze uchwały podjętej przez właściwy organ danej jednostki samorządu terytorialnego, z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad. Zgodnie z dyspozycją art. 16 ust. 5 stawki opłat, o których mowa w ustępie poprzedzającym nie mogą być wyższe niż 0,05 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym, 1 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu i 2 zł za jedno zatrzymanie środka transportu na dworcu wyznaczonym.

Ustawodawca zakreślił więc ramy swobody jednostek samorządu w określaniu stawki opłaty pobieranej od przewoźników za korzystanie z infrastruktury służącej do obsługi pasażerów. Należy jednak zwrócić uwagę na to, iż ramy te dotyczą jedynie organów stanowiących, bowiem ograniczenie, o którym mowa w art. 16 ust. 5 w sposób jednoznaczny odnosi się do kompetencji odpowiednich rad określonych w art. 16 ust. 4.

Przepis art. 16 ust. 6 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym przewiduje natomiast mechanizm waloryzacji przyjętej przez właściwe rady stawki opłaty, którego skutkiem może być to, że faktyczna wysokość opłaty będzie przewyższać progi określone ustawą. Stanie się tak np. w każdym przypadku, w którym  odpowiednie organy w swych uchwałach ustalą wysokość opłaty za korzystanie z przystanków na maksymalnym poziomie na jakim wolno im to zrobić zgodnie z ustawą.

W kolejnym roku po ustaleniu opłaty, od pierwszego dnia po ogłoszeniu ustawy budżetowej  jej wysokość ulega bowiem zmianie w stopniu odpowiadającym planowanemu średniorocznemu wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych, ustalonemu w ustawie budżetowej na dany rok.

Źródło: Publiczny transport zbiorowy w pytaniach i odpowiedziach, M. Król, ZPP, Warszawa 2015