Przyjmując za trafny pogląd pełnomocnika skarżącego uznać należałoby, iż można otrzymać awans w hierarchii stopni nauczycielskich bez spełnienia wymogów ustawowych poprzez quasi "zasiedzenie" uprawnień nadanych niezgodnie z przepisami prawa. Tymczasem racjonalny ustawodawca w ustawie - Karta Nauczyciela precyzyjnie określa i wymienia warunki ustawowe konieczne i niezbędne (sine qua non) do otrzymania kolejnego stopnia awansu.

Przepisy te obowiązują całe środowisko nauczycielskie i błąd organu nie może skutkować tym, że w stosunku do skarżącego staną się one nieobowiązujące. Oczekiwanie i żądanie "takiej rekompensaty" nie znajduje podstaw i uzasadnienia w przepisach prawa. Brak winy skarżącego polegający na tym, że nie domagał się on przyznania mu kolejnego stopnia awansu, bo awans ten przyznano mu z urzędu, również nie uzasadnia uznania i fikcyjnego przyjęcia, iż spełnił on ustawowe przesłanki do przyznania mu stopnia awansu. Powołana przez ustawodawcę instytucja stwierdzenia nieważności (art. 156 Kpa) przeznaczona została właśnie do sanowania takich jak w rozpatrywanej sprawie sytuacji.

Subiektywne poczucie krzywdy skarżącego, konieczność cofnięcia się w awansie, straty finansowe nie stanowią przesłanek do przyjęcia, iż w dacie nadania awansu skarżący spełniał ustawowe przesłanki do jego nadania. Nadto, oczekiwana przez skarżącego legalizacja prowadziłaby do sytuacji braku równości praw i obowiązków w grupie zawodowej nauczycieli. Zauważyć nadto należy, iż zasada pogłębiania zaufania do organów Państwa działa również i w tę stronę, że kompetentne organy dopuszczają do zawodu (i awansu) tylko tych nauczycieli, którzy spełniają ustawowe kryteria.

Nie może być również mowy o ochronie praw nabytych, skoro prawa te (stopień awansu) nabyte zostały niezgodnie z obowiązującymi w dacie nadania stopnia awansu przepisami prawa. Powoływanie się na prawa nabyte niezgodnie z prawem ocenić należy jako nadużycie prawa. Dodać też należy, iż skutki wynikłe z zaskarżonej decyzji nie są dla skarżącego nieodwracalne. Skarżący nie został pozbawiony możliwości ponownego, zgodnego z prawem awansu na stopień nauczyciela mianowanego.

Okoliczność, że sytuacja w której znalazł się skarżący jest dla niego przykra, wstydliwa, nie może legalizować fikcji i prowadzić do uznania, że spełniał on przesłanki ustawowe do uzyskania stopnia awansu.
Wyrok WSA w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2007 r. sygn. II SA/Wa 193/07

Źródło: Orzecznictwo NSA