Naczelny Sąd Administracyjny w jednym z niedawnych orzeczeń przypomniał o tym, jaki wpływ na możliwość realizacji inwestycji – z perspektywy ustawy planistycznej – ma objęcie obszaru planem generalnym z ustawy – Prawo lotnicze.

Jak zaznaczył w pierwszej kolejności NSA, art. 62 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wprowadza obligatoryjną przesłankę zawieszenia postępowania w sprawie ustalenia warunków zabudowy. Przepis ten stanowi o tym, że jeżeli wniosek o ustalenie warunków zabudowy dotyczy obszaru, w odniesieniu do którego istnieje obowiązek sporządzenia planu miejscowego, to postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia warunków zabudowy zawiesza się do czasu uchwalenia planu. Naczelny Sąd zauważył, że podstawą do ustalenia obowiązku sporządzenia planu miejscowego są przepisy ustaw materialnego prawa administracyjnego, a taką regulacją w ustawie materialnego prawa administracyjnego, ustanawiającą przesłankę obligatoryjnego zawieszenia postępowania administracyjnego, jest ta przyjęta w art. 55 ust. 9 ustawy – Prawo lotnicze. Według art. 55 ust. 9 Prawa lotniczego dla terenów objętych planem generalnym sporządzenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego – zgodnego z zatwierdzonym planem generalnym – jest obowiązkowe.

Ponadto Sąd wskazał, że art. 86 ust. 7 i art. 87(7) ust. 1 pkt 1 Prawa lotniczego nie stanowią podstaw do wyprowadzenia ograniczenia obszaru objętego planem. Według NSA regulacja współdziałania Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego w opracowaniu miejscowego planu nie oznacza, że dotyczy to innego obszaru od objętego planem generalnym; nie można też z tych rozwiązań prawnych wyprowadzić wyodrębnienia terenu nieobjętego planem. Współdziałanie, o którym stanowi art. 86 ust. 7 i art. 87(7) ust. 1 pkt 1 Prawa lotniczego, dotyczy współdziałania w ustaleniu warunków zabudowy poza terenem objętym planem generalnym – orzekł Naczelny Sąd Administracyjny.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 listopada 2020 r., II OSK 1987/20

Źródło: CBOSA