Za udostępnienie informacji publicznej nie pobiera się opłaty skarbowej, lecz nalicza się koszty rzeczywiste – pod warunkiem oczywiście, że wnioskodawca domaga się udostępnienia informacji w sposób, który takie koszty generuje – orzekł WSA w Łodzi.
Strona wystąpiła do wójta o udostępnienie informacji publicznej w postaci poświadczonych za zgodność z oryginałem kopii załączników do uchwały gminnej rady narodowej z 24 marca 1988 r. Wójt wezwał wnioskodawczynię do uiszczenia opłaty skarbowej od złożonego wniosku w wysokości 530 zł oraz opłaty za udostępnienie informacji publicznej w wysokości 47,30 zł. Strona zastosowała się do wezwania wójta, po czym zażądała zwrotu opłaty skarbowej.
Sąd stwierdził, że jeżeli strona występuje o udostępnienie informacji publicznej, która to czynność może wygenerować koszty, to musi mieć ona szansę „wycofać się” ze swego żądania rodzącego takie koszty. Aby mieć taką szansę, musi być powiadomiona przez organ na podstawie art. 15 ustawy o dostępie do informacji publicznej (a wcześniej na podstawie art. 14 tej ustawy), jaka jest wysokość tych kosztów (i wynikającej stąd opłaty). Po tym powiadomieniu wnioskodawca może zmienić swój wniosek lub go wycofać, a gdy tego nie zrobi – następuje udostępnienie informacji i naliczenie kosztów udostępnienia.
W żadnym natomiast razie organ nie może w takim przypadku naliczyć opłaty skarbowej, twierdząc przy tym, że opłata ta należy się za urzędowe poświadczenie dokumentów.
Zdaniem WSA, opłata skarbowa naliczona i zapłacona w okolicznościach sprawy jest opłatą naliczoną przez organ bez podstawy prawnej, a więc zapłaconą przez stronę nienależnie w rozumieniu art. 72 § 1 pkt 1 ordynacji podatkowej. W konsekwencji organ powinien wydać decyzję określającą nadpłatę.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 11.10.2022 r., sygn. I SA/Łd 418/22, orzeczenie nieprawomocne
Źródło: orzeczenia.nsa.gov.pl
