4 listopada 2015 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku wydał wyrok w przedmiocie dostępu do informacji publicznej  (II SAB/Gd 155/15). Kolejny raz zwrócono uwagę na różnice pomiędzy „zwykłym” naruszeniem prawa a rażącym naruszeniem prawa.

Skarżący zwrócił się do Starosty o udzielenie informacji w trybie dostępu do informacji publicznej w zakresie przedstawienia kosztorysu organizacji konferencji (w tym koszty wynajmu pomieszczeń, cateringu, sztucznych ogni), kserokopii rachunków dotyczących ww. imprezy, wskazania liczby osób obecnych na towarzyszącej konferencji kolacji oraz kryteriów wyłonienia podmiotu.

Skarżący wniósł skargę na bezczynność Starosty w przedmiocie nieudostępnienia informacji publicznej poprzez nieudostępnienie informacji publicznej zgodnie z wnioskiem.

Orzeczenie WSA

Sąd orzekł, że skoro wniosek o udzielnie informacji publicznej dotyczył organu władzy publicznej dokonującego takich wydatków, to jest on zobowiązany do przekazania informacji o takich wydatkach obywatelom, którym w stosunku do gospodarowania finansami powiatu przysługuje prawo kontroli, kontrolę tę mogą sprawować m.in. w ramach dostępu do informacji publicznej. W rozpoznawanej sprawie organem tym jest Starosta. Sąd uznał, że informację publiczną w takim stanie rzeczy może stanowić także treść umów cywilnoprawnych czy też rachunków obejmujących konkretne kwoty wydatkowane przez organ. W konsekwencji Sąd uznał, że żądana przez skarżącego informacja wyczerpuje zakres pojęciowy określenia "informacja publiczna" i podlega ona udostępnieniu w trybie i na zasadach w ustawie określonych. Wnioskowana przez skarżącego informacja ma charakter informacji publicznej i Starosta jest podmiotem zobowiązanym do jej udostepnienia.

Co z tajemnicą przedsiębiorstwa?

Po pierwsze, odmowa udzielenia informacji publicznej następuje w drodze decyzji administracyjnej - decyzja nie została w sprawie wydana. Po drugie, ograniczenie prawa do informacji publicznej ze względu na tajemnicę przedsiębiorcy wymaga wyczerpującego uzasadnienia faktycznego i prawnego stosownie do kpa.

W konsekwencji powyższego, WSA stwierdził że Starosta był zobowiązany do merytorycznego załatwienia wniosku skarżącego poprzez jej udzielenie w formie wskazanej przez skarżącego, zgodnie z jego wnioskiem lub w winny sposób lub do wydania decyzji administracyjnej odmawiającej udzielenia takiej odpowiedzi. Jednocześnie Sąd uznał, że bezczynność organu nie nastąpiła z rażącym naruszeniem prawa, ponieważ Starosta nie pozostawił wniosku skarżącego bez jakiejkolwiek odpowiedzi. Odpowiedzi na wnioski skarżącego o udzielenie informacji publicznej były udzielane niezwłocznie. Jak wskazał Sąd, rażącym naruszeniem prawa w sytuacji bezczynności organu mielibyśmy do czynienia w sytuacji, gdyby organ w ogóle pozostawił wniosek skarżącego bez odpowiedzi w jakiejkolwiek formie bądź przewlekał ustosunkowywanie się do wniosku skarżącego ponad terminy przewidziane w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Zachowanie adresata wniosku nie miało cech lekceważącego traktowania obowiązków nakładanych na niego ustawą o dostępie do informacji publicznej, lecz było wynikiem przekonania iż żądana informacja w zaskarżonej części nie może być udostępniona o czym skarżący został przez organ niezwłocznie poinformowany w piśmie z dnia 5 sierpnia 2015r., będącym odpowiedzią na wniosek z 29 lipca 2015r..

Sąd uznał, że z uwagi na stan faktyczny sprawy nie może zobowiązać Starosty do określonego zachowania się. Jak zauważył WSA, organ może udzielić informacji w formie czynności materialno-technicznej, może też odmówić udzielenia informacji publicznej z uwagi na ochronę tajemnic chronionych przy czym wniosek powinien być załatwiony, w określonym terminie.

Źródło: Orzeczenia NSA