WSA: Ośrodek pomocy społecznej nie jest uprawniony do wnoszenia skarg na decyzje samorządowego kolegium odwoławczego w sprawie ustalenia wysokości wydatków poniesionych zastępczo przez gminę na pobyt w ośrodku.
Sąd administracyjny w Białymstoku wydał postanowienie, którego przedmiot stanowi skarga jednego z gminnych ośrodków pomocy społecznej na decyzję SKO, które to uchyliło w całości zaskarżoną wcześniej decyzję jednostki pomocy społecznej o zwrocie poniesionych przez gminę wydatków na udzielenie świadczenia - pobyt pensjonariusza w DPS. Wobec wydania odmiennej decyzji przez organ II instancji, jednostka pomocy społecznej wniosła w formie skargi do sądu administracyjnego o uchylenie zaskarżonej decyzji lub stwierdzenie jej nieważności.
Jak wykazał jednak Sąd - adresat skargi - organ administracji publicznej, który uprzednio wydał decyzję jako organ I instancji, nie ma ustrojowego prawa do wnoszenia skargi na tę decyzję, która została wydana w formie wyniku odwołania od decyzji pierwszoinstancyjnej - tj. decyzji tego samego organu. Jednostka pomocy społecznej nie działa bowiem jako podmiot chroniący wyłącznie swój interes prawny, lecz jako organ administracji publicznej, który rozpoznaje sprawę w granicach przyznanych mu ustawowo kompetencji. Powierzenie takiemu organowi właściwości do orzekania w indywidualnej sprawie w formie decyzji skutkuje przy tym wyłączeniem możliwości dochodzenia przez tę jednostkę swojego interesu prawnego w trybie postępowania administracyjnego. Pogląd ten znajduje potwierdzenie w licznych orzeczeniach sądowych, w tym NSA (m.in. wyroku NSA z 16 lutego 2005 r. - sygn. OSK 1017/04). Sytuacja, w której jednostka samorządu terytorialnego mogłaby poprzez swój organ najpierw kształtować sytuację prawną niezależnych od niej podmiotów, a następnie wnosić środki zaskarżenia od decyzji podejmowanych przez organy wyższej instancji, uchodzi za niedopuszczalną w demokratycznym państwie prawnym.
W związku z powyższym, Sąd postanowił o odrzuceniu skargi.
Postanowienie WSA w Białymstoku z 5 grudnia 2024 r. (sygn. II SA/Bk 696/24)
Źródło: CBOSA
