Kwestia płatności za pobyt dziecka w pieczy zastępczej to jedna indywidualna sprawa administracyjna w rozumieniu art. 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, której stronami są obydwoje rodzice, kończąca się wydaniem jednej decyzji. Konstatacja taka wynika wprost z brzmienia art. 193 ust. 2 ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej, który przewiduje solidarną odpowiedzialność rodziców za przedmiotową opłatę. Wyrok WSA w Rzeszowie z 19 marca 2015 r. sygn. II SA/Rz 1277/14.

W uzasadnieniu wyroku wskazano że, zgodnie z zasadą jedna sprawa – jedna decyzja, właściwy organ winien przeprowadzić jedno postępowanie i wydać jedno rozstrzygnięcie, o którym mowa w art. 104 K.p.a. tyle, że skierowane do obojga rodziców dziecka. Przewidziana w powołanym przepisie solidarność oznacza bowiem, że rodzice obowiązani są do poniesienia całości opłaty, dlatego też oboje muszą być adresatami podjętego aktu. Kwestia wykonania takiego aktu, a zatem tego, kto faktycznie zapłaci za przebywanie dziecka w pieczy zastępczej – obydwoje rodziców i w jakim stosunku, czy też tylko jedno z nich, to już odrębne zagadnienie, tj. związane z egzekucją wynikających z przedmiotowego aktu obowiązków. Istotą zobowiązania solidarnego jest bowiem, że odpowiada za nie w całości kilka osób, jednak zaspokojenie wierzyciela możliwe jest tak z majątku wszystkich, jak i tylko jednej z nich, w zależności od dokonanego przez niego w tym zakresie wyboru. Dlatego też postępowanie w przedmiocie ustalenia opłaty za pobyt dziecka w pieczy zastępczej powinno obejmować swym zakresem podmiotowym wszystkie osoby, których ono dotyczy, a więc zarówno matkę, jak i ojca dziecka (współudział rodziców w takim postępowaniu oparty jest na tzw. współuczestnictwie materialnym), zaś kończąca go decyzja administracyjna powinna łącznie regulować obowiązki dłużników solidarnych.

Źródło: CBOSA