WSA w Poznaniu stwierdził, że opłata za zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym powinna być określana ze względu na wielkość pojazdów. Ustalenie stałej opłaty przewozowej może być krzywdzące dla przewoźników używających niewielkich pojazdów.
Prokurator Rejonowy zaskarżył uchwałę Rady Gminy w przedmiocie określenia przystanków komunikacyjnych, warunków i zasad korzystania z tych obiektów oraz ustalenia stawki opłaty za korzystanie z nich. W uchwale zawarto, że cena za jednorazowe zatrzymanie się wynosi 5 groszy. Zarzucono aktowi istotne naruszenie prawa tj. art. 16 ustawy z 16 grudnia 2010r. o publicznym transporcie zbiorowym poprzez niewłaściwe zastosowanie i wprowadzenie w uchwale jednakowej stawki dla wszystkich przewoźników za korzystanie z przystanków.
Oskarżyciel publiczny argumentował, że stawkę ustala się w drodze uchwały z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad. Stosownie do ustawy, stawka nie może być wyższa niż 5 groszy za jedno zatrzymanie środka transportu na przystanku komunikacyjnym. Obowiązkiem gminy jest wykazanie, że uchwałę podjęto z uwzględnieniem niedyskryminujących zasad, co powinno przede wszystkim wynikać z uzasadnienia uchwały, którego zabrakło.
WSA w Poznaniu uznał skargę za zasadną. Zaznaczył, że przy ustalaniu wysokości opłaty należy uwzględnić przede wszystkim kwestie, takie jak standard poszczególnych przystanków oraz wielkość taboru, jakim jest wykonywany przewóz. Wysokość kosztów ponoszonych przez gminę na utrzymanie przystanków zależy m.in. od wielkości pojazdów, jakie się zatrzymują na przystankach. Im większa pojemność pojazdu, tym większa liczba przewożonych pasażerów jednocześnie korzystających z pojazdu, a także tym większy ciężar pojazdu, a zarazem stosunkowo większy nacisk na powierzchnię zatoki przystankowej, a w konsekwencji wyższe szkody tym spowodowane.
Zdaniem Sądu, ustalenie stałej opłaty, w wysokości 5 groszy może pozostawać krzywdzące dla przewoźników używających niewielkich pojazdów.
Wobec tego WSA stwierdził nieważność uchwały w części.
III SA/Po 1260/21 - Wyrok WSA w Poznaniu
