Wysokość kosztów, o których mowa w art. 130a ust. 6 Prawa o ruchu drogowym powinna być tak skalkulowana, aby można było ocenić ich rzeczywistą, a nie tylko hipotetyczną wielkość – uznał WSA w Gdańsku.

W stanie faktycznym sprawy rada powiatu podjęła uchwałę w sprawie wysokości opłat i kosztów spowodowanych wydaniem dyspozycji usunięcia pojazdu na obszarze powiatu, o których mowa w art. 130a Prawa o ruchu drogowym (dalej: prd). Przedmiotowa uchwała została zaskarżona przez prokuratora.

Nie ulega wątpliwości, że uchwała rady powiatu podejmowana na podstawie art. 130a ust. 6 prd jest aktem prawa miejscowego. Poprawnie skonstruowana uchwała powinna określać wielkość stawek opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdu usuniętego z drogi na parkingu strzeżonym oraz kosztów związanych z zamiarem usunięcia pojazdu w razie odstąpienia od tej czynności.

W omawianej sprawie formalne uzasadnienie do zaskarżonej uchwały zostało sporządzone, jednak nie zawiera ono prawidłowego wyjaśnienia dotyczącego wysokości uchwalonych opłat i kosztów, o których mowa w art. 130a prd. Rada powiatu w uzasadnieniu powołała się wyłącznie na obwieszczenie Ministra Finansów z 03.08.2017 r., w którym ogłoszone zostały obowiązujące w 2018 r. maksymalne stawki opłat za usunięcie pojazdu z drogi i jego przechowywanie. Dodatkowo rada wskazała, że zaproponowane w uchwale stawki są niższe od stawek z obwieszczenia.

WSA stwierdził, że zarówno w uchwale, jak też w aktach sprawy brak jest jakiejkolwiek konkretnej kalkulacji kosztów usuwania i przechowywania pojazdu i kosztów wykonywania zadań przez powiat. W tej sytuacji sąd uznał, iż ustalenie wysokości stawek w uchwale nastąpiło w sposób arbitralny oraz z naruszeniem zasad prawidłowej legislacji, co skutkowało stwierdzeniem nieważności uchwały.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 19.05.2022 r., sygn. III SA/Gd 200/22, orzeczenie nieprawomocne

Źródło: orzeczenia.nsa.gov.pl