Tytułowa teza wynika z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. W omawianej sprawie Skarżący kwestionował decyzję w przedmiocie ustalenia opłat za usunięcie i przechowywanie pojazdu. Twierdził bowiem między innymi, że brak było podstaw do odholowania pojazdu i wszczęcia postępowania w tej sprawie w sytuacji, gdy nie popełnił on wykroczenia z art. 92 § 1 Kodeksu wykroczeń, zgodnie z którym, kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego albo do sygnału lub polecenia osoby uprawnionej do kierowania ruchem lub do kontroli ruchu drogowego, podlega karze grzywny albo karze nagany.

Jednak zdaniem Sądu organy słusznie uznały, że okoliczność, na którą powoływał się Skarżący, nie miała znaczenia prawnego w sprawie dotyczącej ustalenia wysokości kosztów usunięcia i przechowywania pojazdu, a także zobowiązania Skarżącego do uiszczenia tych kosztów. Według WSA przesłanki usunięcia z drogi pojazdu na koszt właściciela, zostały w pełni określone w Prawie o ruchu drogowym, a wśród nich brak jest przesłanki wcześniejszego ustalenia faktu popełnienia wykroczenia z art. 92 § 1 k.w. – gdyż w art. 130a ust. 1 pkt 4 u.p.r.d., wskazano dwie przesłanki stanowiące podstawę do odholowania pojazdu na koszt właściciela. Pierwszą jest pozostawienie pojazdu nieoznakowanego kartą parkingową. Druga odnosi się do miejsca pozostawienia pojazdu tj. miejsca przeznaczonego dla pojazdu kierowanego przez trzy grupy osób, w tym osoby niepełnosprawne. A szeroko rozumiane prawo karne, obejmujące swym zakresem prawo wykroczeń, stanowi odrębny od prawa administracyjnego dział prawa – stwierdził WSA.

W omawianej sprawie organy uznały, że zastosowanie znajduje art. 130a ust. 1 pkt 4 u.p.r.d. w przypadku gdy oznaczenie miejsc przeznaczonych dla postoju pojazdów, którymi kierują osoby wymienione w art. 8 ust. 1 i 2 u.p.r.d., nastąpi poprzez posłużenie się wyłącznie znakami pionowymi D-18a „parking – miejsce zastrzeżone” wraz z tabliczką T-29 i D-18 „parking” wraz z tabliczką T-3a „koniec”. Sąd uznał, że z tą argumentacją należy się zgodzić – natomiast twierdzenia Skarżącego jakoby oznaczenie tych miejsc znakami pionowymi bez posłużenia się znakami poziomymi nie wywoływało skutku prawnego, nie mogły jego zdaniem podważyć stanowiska organów.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 15 grudnia 2021 r., III SA/Kr 710/21

Źródło: CBOSA