W świetle art. 40 ust. 8 ustawy o drogach publicznych, nie ulega kwestii, że w treści przepisu ustawodawca nałożył na jednostkę samorządu terytorialnego obowiązek ustalenia w drodze uchwały dla dróg, których zarządcą jest jednostka samorządu terytorialnego, wysokość stawek opłaty za zajęcie 1 m2 pasa drogowego – stwierdził NSA w wyroku z dnia 26 listopada 2020 r., sygn. akt: II GSK 1107/20. Szczególną wysokość tych stawek ustawodawca przewidział w odniesieniu do obiektów i urządzeń infrastruktury telekomunikacyjnej, wskazując maksymalną ich wysokość za dzień zajmowania pasa drogowego w odniesieniu do przypadków zajęcia pasa drogowego określonych w art. 40 ust. 2 pkt 1-4 ustawy.
Zgodnie z art. 40 ust. 8 ustawy o drogach publicznych organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, w drodze uchwały, ustala dla dróg, których zarządcą jest jednostka samorządu terytorialnego, wysokość stawek opłaty za zajęcie 1 m2 pasa drogowego. Stawki opłaty, o których mowa w ust. 4 i 6, nie mogą przekroczyć 10 zł za jeden dzień zajmowania pasa drogowego, a stawka opłaty, o której mowa w ust. 5, nie może przekroczyć 200 zł, z tym że w odniesieniu do obiektów i urządzeń infrastruktury telekomunikacyjnej stawki opłaty, o których mowa w ust. 4 i 6, nie mogą przekroczyć 0,20 zł za jeden dzień zajmowania pasa drogowego, a stawka opłaty, o której mowa w ust. 5, nie może przekroczyć 20 zł. Treść przytoczonego przepisu nie pozostawia zatem wątpliwości, co do tego, że w odniesieniu do obiektów i urządzeń infrastruktury telekomunikacyjnej ustawodawca w sposób szczególny uregulował zasady ustalania opłat przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego. W zależności od celu zajęcia pasa drogowego - w związku z obiektami i urządzeniami infrastruktury telekomunikacyjnej - ustawodawca zróżnicował stawki, wskazując ich maksymalną wysokość.
