Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy o drogach publicznych, korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania.
Z kolei w myśl art. 13f ust. 1 u.d.p., za nieuiszczenie opłat, o których mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1, pobiera się opłatę dodatkową.
Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego treść przepisów art. 13 ust. 1 pkt 1 i art. 13f ust. 1 u.d.p. wskazuje, iż "korzystającym z drogi" w chwili parkowania pojazdu w strefie płatnego parkowania jest osoba pozostawiająca pojazd w tej strefie (kierująca pojazdem), gdyż ta osoba posiada (a przynajmniej powinna posiadać) świadomość parkowania pojazdu w takiej strefie i praktycznie tylko ona może w tym momencie dokonać technicznej czynności uiszczenia opłaty parkingowej.
Natomiast w razie nieuiszczenia opłaty za parkowanie, obowiązek zapłaty opłaty dodatkowej co do zasady obciąża właściciela pojazdu. Przyjmuje się bowiem domniemanie faktyczne, że to właściciel samochodu jest korzystającym z dróg publicznych. Jeśli ktoś jest właścicielem samochodu, to w głównej mierze on z niego korzysta. Jest to jednak domniemanie, które może zostać przez właściciela obalone. Jeśli właściciel samochodu z niego w danym dniu nie korzystał, to wie (winien wiedzieć), kto to czynił i może to udowodnić.
W sytuacji, gdy właściciel pojazdu wykaże, że z należącego do niego pojazdu korzystał inny, wskazany przez niego, podmiot, który parkował w strefie płatnego parkowania bez uiszczenia opłaty, obowiązek uiszczenia opłaty może obciążyć tego użytkownika drogi. We wszystkich innych przypadkach opłatę ponosi właściciel pojazdu.
Należy w tym miejscu zastrzec, że organ egzekucyjny nie jest zobowiązany do prowadzenia specjalnego postępowania wyjaśniającego, dążącego do precyzyjnego ustalenia osoby korzystającej z drogi publicznej przez zaparkowanie samochodu. To na właścicielu pojazdu spoczywa bowiem ciężar udowodnienia faktu, z którego wywodzi on korzystne dla siebie skutki prawne. Dowód taki musi zaś polegać na wskazaniu konkretnej osoby i wszystkich jej danych tak, aby było możliwe skuteczne wyegzekwowanie od niej należnych opłat.
Źródło: Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 28 listopada 2014 r., II FSK 2762/12
