„O ile zatem obowiązuje zasada, że pomimo braku wyraźnej regulacji ostateczne decyzje administracyjne wydane na podstawie uchylonej ustawy zachowują moc, o tyle w przypadku aktów normatywnych (w tym rozporządzeń wykonawczych i aktów prawa miejscowego) obowiązuje zasada odwrotna. Konieczne jest zatem ustanowienie i obowiązywanie odrębnej ustawowej regulacji intertemporalnej, która stanowi podstawę dalszego obowiązywania aktów normatywnych podustawowych wydanych na podstawie uchylonej ustawy (zob. M. Kamiński, Prawo administracyjne intertemporalne, Warszawa 2011, s. 430 i n.). Odmienne stanowisko jest rażąco błędne i sprzeczne z prawem” – tak brzmi teza z niedawnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie. Na jakie jeszcze kwestie – w kontekście tytułu – zwrócił uwagę Sąd w uzasadnieniu?

Na wstępie Sąd przypomniał o tym, że w aktualnym stanie prawnym zasadniczą podstawą oceny mocy obowiązującej miejscowych planów uchwalonych przed dniem 1 stycznia 1995 r. oraz po tym dniu jest art. 87 ust. 1-3 w zw. z art. 88 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (z zastrzeżeniem art. 27 ustawy o ustroju miasta stołecznego Warszawy). Z art. 87 ust. 3 u.p.z.p. wynika, że obowiązujące w dniu 11 lipca 2003 r. miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego uchwalone przed dniem 1 stycznia 1995 r. zachowują moc do czasu uchwalenia nowych planów, jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2003 r. Jednocześnie Sąd kategorycznie stwierdził, że będący podstawą tymczasowego utrzymania w mocy miejscowych planów obowiązujących w dniu 1 stycznia 1995 r. lub zmian tego rodzaju planów przepis art. 67 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym utracił bezwzględnie moc obowiązującą z dniem 11 lipca 2003 r. (vide art. 88 ust. 1 u.p.z.p., z zastrzeżeniem wyjątku przewidzianego w art. 88 ust. 2). Tym samym regulacja przedłużająca moc obowiązującą miejscowych planów obowiązujących w dniu 1 stycznia 1995 r. lub ich zmian (art. 67 ust. 1-2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym) oraz wyłączająca zasadę utraty mocy obowiązującej planów w odniesieniu do „terenów objętych zmianami miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, dokonanymi na zasadach określonych w ustawie” planistycznej z dnia 7 lipca 1994 r. (art. 67 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym) utraciła moc obowiązującą w dniu 11 lipca 2003 roku – stwierdził WSA. W tym zakresie należy mieć zdaniem Sądu na względzie normatywny związek przepisu art. 67 ust. 2 z przepisem art. 67 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku. Zdaniem WSA przepis art. 67 ust. 2 nie ma samodzielnego znaczenia w tym sensie, że jedynie w zakresie czasowym obowiązywania ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. wyłącza stosowanie art. 67 ust. 1 tej ustawy w odniesieniu do terenów objętych zmianami planistycznymi dokonanymi w trybie i na zasadach określonych w tej ustawie.

WSA podkreślił, że znane mu jest oczywiście orzecznictwo sądów administracyjnych (zob. np. wyrok NSA z dnia 30 września 2014 r., II OSK 721/13), które nadały przepisowi art. 67 ust. 2 samodzielne znaczenie, uznając za błędnymi poglądami doktryny, że o ile dokonane po dniu 1 stycznia 1995 r. i przed dniem 11 lipca 2003 r. zmiany planów obowiązujących w dniu 1 stycznia 1995 r., zgodnie z zasadami i trybem ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, mają na tyle „samodzielne znaczenie planistyczne" to należy uznać, że zmiany te zachowały moc również po dniu 11 lipca 2003 roku. W ocenie WSA przy formułowaniu tego poglądu nie uwzględniono jednak, że przepisy art. 67 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. w pełnym zakresie utraciły moc obowiązującą z dniem 11 lipca 2003 r., a przepis art. 87 u.p.z.p. nie zawiera żadnej normy, która stanowiłaby podstawę dla przyjęcia, że zmiany planistyczne, o których mowa w art. 67 ust. 2 w zw. z art. 67 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r., zachowują bezterminowo tego rodzaju moc obowiązującą.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 20 maja 2021 r., II SA/Rz 477/21

Źródło: CBOSA