Zgodnie z art. 34 ust. 1 Prawa budowlanego, projekt budowlany powinien spełniać wymagania określone w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli jest ona wymagana przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Jednak dla terenu objętego miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego nie wydaje się decyzji o warunkach zabudowy, zaś kwestia warunków zabudowy na takim terenie podlega ocenie organu wydającego pozwolenie na budowę w oparciu o normy ustalone w tym planie. Przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę bowiem, właściwy organ sprawdza między innymi zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu oraz projektu architektoniczno-budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i innymi aktami prawa miejscowego (art. 35 ust. 1 pkt 1 lit. a Prawa budowlanego). Oznacza to, że organ architektoniczno-budowlany jest zobowiązany poddać dokładnej analizie zapisy obowiązującego na danym obszarze planu miejscowego i ocenić przedłożony do zatwierdzenia projekt zagospodarowania działki oraz projekt architektoniczno-budowlany pod kątem jego zgodności z ustaleniami takiego planu.
Na gruncie sprawy rozpoznawanej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w wyroku z dnia 31 stycznia 2022 r. II SA/Ke 911/21 organ administracji architektoniczno-budowlanej naruszył przepisy postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. W szczególności organ nie dokonał szczegółowej oceny czy przedłożony do zatwierdzenia projekt budowlany jest zgodny z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla danego terenu, dotyczącymi usytuowania projektowanej rozbudowy i przebudowy w granicy z sąsiednią działką.
Jak wskazał WSA, rolą sądu administracyjnego nie jest rozstrzyganie sprawy administracyjnej, a w przywołanej sprawie zasadności wniosku o zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę, ale kontrola legalności rozstrzygnięć podjętych w takiej sprawie przez organy administracji architektoniczno-budowlanej. Wskazane pominięcie przez te organy koniecznej dla sprawy analizy zapisów planu uniemożliwia Sądowi taką kontrolę sposobu rozumowania i argumentacji organów. Kontrola taka jest tym bardziej niemożliwa, że dokonanie wykładni wskazanych wyżej, budzących wątpliwość przepisów planu, może wymagać poczynienia dodatkowych ustaleń faktycznych, względnie zainicjowania stosownych postępowań administracyjnych. Organ zobowiązany do dokonania wykładni przepisów planu miejscowego, ma bowiem możliwość zwrócenia się do odpowiedniego biegłego, czy nawet do autora (autorów) projektu przedmiotowego planu, o wyjaśnienie ujawnionych wątpliwości co do jego treści. W razie natomiast stwierdzenia, że na gruncie obowiązujących zapisów planu nie jest możliwe rozstrzygnięcie, czy objęte wnioskiem inwestora zamierzenie budowlane w części dotyczącej rozbudowy i przebudowy istniejącego budynku mieszkalnego jednorodzinnego o część gospodarczą mającą być usytuowaną w granicy z inną działką jest, czy też nie jest zgodne z obowiązującym na tym terenie miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, organ powinien rozważyć potrzebę zainicjowania stosownego postępowania zmierzającego do zmiany, bądź unieważnienia takich wadliwych zapisów planu.
