Ustawodawca uregulował, że dopuszczalność budowy zjazdu na drogę publiczną jest rozstrzygana w każdym indywidualnym przypadku przez zarządcę drogi publicznej. W konsekwencji tego w przepisach miejscowego planu zagospodarowania nie można zawierać zakazu budowy zjazdów, gdyż prowadziłoby to do modyfikacji przepisów zawartych w ustawie.
W niniejszej sprawie wojewoda zakwestionował wyliczone w skardze przepisy uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W unormowaniach tych Rada Gminy ustaliła zasady obsługi w zakresie komunikacji, ograniczając dostępność z dróg publicznych do terenów wskazanych w tych przepisach wyłącznie przez istniejące zjazdy.
W art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych jednoznacznie ustawodawca przewidział, że budowa lub przebudowa zjazdu należy do właściciela lub użytkownika nieruchomości przyległych do drogi, po uzyskaniu, w drodze decyzji administracyjnej, zezwolenia zarządcy drogi na lokalizację zjazdu lub przebudowę zjazdu, z zastrzeżeniem ust. 2. Zgodnie z ust. 2 w przypadku budowy lub przebudowy drogi budowa lub przebudowa zjazdów dotychczas istniejących należy do zarządcy drogi. Jak wynika z art. 4 pkt 8 ww. ustawy, zjazdem jest część drogi publicznej łączącą jezdnię z nieruchomością gruntową usytuowaną poza pasem drogowym, stanowiącą bezpośrednie miejsce dostępu do drogi publicznej w rozumieniu przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.
Podkreślenia wymaga, że ustawodawca określił przesłanki odmowy wydania tego rodzaju zezwolenia. Z analizy przepisów ustawy o drogach publicznych wynika jednoznacznie, że kompetencja ta została przyznana zarządcy drogi na zasadzie wyłączności, a decyzja administracyjna jest jedyną formą prawną rozstrzygania o tych sprawach. Dodać trzeba, że uznaniowy charakter zezwolenia na lokalizację zjazdów z dróg publicznych powoduje, że żaden przepis prawa nie może zobowiązywać zarządcy drogi do podjęcia określonej treści rozstrzygnięcia.
Źródła ograniczeń uznania administracyjnego zarządcy drogi w omawianych sprawach nie mogą stanowić przepisy prawa z zakresu zagospodarowania i ładu przestrzennego (w tym akty prawa miejscowego). Przepisy ustawy o drogach publicznych stanowią regulację szczególną w stosunku do przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym a przewidziane w niej instytucje i środki prawne realizują odmienne cele i zadania. Związanie zarządcy drogi treścią miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w zakresie obsługi komunikacyjnej określonych terenów, w tym możliwości zjazdów z drogi publicznej, skutkowałoby bezprzedmiotowością regulacji art. 29 ustawy o drogach publicznych i wydawanych na podstawie tych przepisów decyzji administracyjnych.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 21 maja 2024 r., sygn. II SA/Ol 184/24
Źródło: CBOSA
