Spór pomiędzy organem administracji architektoniczno-budowlanej a inwestorem co do zakresu obowiązków nałożonych postanowieniem wydanym na podstawie art. 35 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane rozstrzygał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu. Sprawa dotyczyła przebudowy istniejącej wieży stacji bazowej telefonii komórkowej i jej oddziaływania na środowisko.
Starosta najpierw nałożył na inwestora – w trybie wyżej wskazanym – obowiązek m.in. określenia sumarycznej mocy anten ustawionych na poszczególnych azymutach oraz wskazania, czy zamierzenie budowlane objęte przedmiotowym wnioskiem jest jednym z przedsięwzięć, dla których wymagane jest uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, a następnie odmówił zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na przebudowę. Stało się tak dlatego, że inwestor udzielił odpowiedzi niezgodnej z obowiązkiem nałożonym przez organ.
Inwestor wskazał w niej, iż w promieniu 70 metrów od planowanej inwestycji, czyli w obszarze zasięgu ponadnormatywnego oddziaływania pola EM, nie występują inne anteny emitujące PEM, w związku z powyższym nie zachodzi zjawisko skumulowania oddziaływania przedsięwzięć realizowanych i zrealizowanych, znajdujących się na terenie, na którym planuje się realizację przedsięwzięcia z planowanym przedsięwzięciem. Ponadto zdaniem inwestora żądania sformułowane przez organ w ww. wezwaniu było w świetle obowiązujących przepisów nieuzasadnione. Inwestycja nie spełnia warunków wymienionych w § 2 ust. 1 pkt 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko, ponieważ równoważna moc promieniowania izotropowo wyznaczana dla pojedynczej anteny wynosi mniej niż 2000 W, co jest przedstawione w załączonym do wniosku o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę dokumencie pt. „Kwalifikacja przedsięwzięcia”. Równocześnie inwestor podkreślił, że równoważną moc promieniowania izotropowo wyznacza się dla pojedynczej anteny także w przypadku, gdy na terenie tego samego zakładu lub obiektu znajduje się realizowana lub zrealizowana inna instalacja radiokomunikacyjna, radionawigacyjna lub radiolokacyjna.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu nie zgodził się z argumentacją inwestora. Podkreślił, że w przypadku inwestycji, która dotyczy różnych grup anten o różnej mocy powinna być uwzględniona kumulacja pól elektromagnetycznych – tak, aby można w ogóle dokonać jakiejkolwiek kwalifikacji przedmiotowej inwestycji w odniesieniu do § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia w sprawie przedsięwzięć mogących zawsze znacząco znacząco oddziaływać na środowisko. Przy wyznaczaniu odległości miejsc dostępnych dla ludności uwzględnić należy zarówno kierunek (azymut) głównej wiązki promieniowania anteny, jak i jej pochylenie (tilt). Sąd przypomniał równocześnie, iż dla dokonania prawidłowej oceny oddziaływania inwestycji na środowisko, niezbędne jest dokładne określenie parametrów zarówno poszczególnych anten, jak i całego przedsięwzięcia – istotne znaczenie może mieć bowiem w tym względzie wyjaśnienie kwestii, czy moc anten planowanych do zainstalowania w ramach zamierzonego przedsięwzięcia nie kumuluje się wzajemnie lub z innymi urządzeniami wytwarzającymi pole elektromagnetyczne.
Tym samym w opinii WSA organ I instancji miał prawo wezwać inwestora do uzupełnienia kwalifikacji przedsięwzięcia o analizę określającą sumaryczną moc anten ustawionych na poszczególnych azymutach, aby mieć pewność, iż w przedmiotowej sprawie nie jest wymagana decyzja środowiskowa. Jak podsumował Sąd: skoro zatem pomimo wezwania inwestor nie uzupełnił braku, to słusznie organy odmówiły skarżącej zatwierdzenia projektu budowlanego. W sytuacji bowiem gdy inwestor nie udzieli odpowiedzi w ogóle, albo gdy udzielona odpowiedź jest niepełna lub nie wyjaśnia istotnych dla sprawy okoliczności może być to podstawą do odmowy wydania pozwolenia na budowę.
Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 12 grudnia 2018 r., IV SA/Po 684/18
Źródło: CBOSA
