Budowa drogi, niezależnie od miejsca jej położenia, wymaga uzyskania pozwolenia na budowę (Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 6 grudnia 2017 r., II SA/Gd 579/17).

Zgodnie z art. 4 pkt 2 ustawy o drogach publicznych, drogą jest budowla wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami stanowiąca całość techniczno - użytkową, przeznaczona do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowana w pasie drogowym. Drogi są zatem obiektami budowlanymi, zaliczanymi do budowli w rozumieniu art. 3 pkt 1 i 3 ustawy - Prawo budowlane.

Na gruncie ustawy - Prawo budowlane drogą jest przy tym każdy rodzaj drogi, nie tylko droga publiczna w rozumieniu przepisów ustawy o drogach publicznych.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym wskazuje się też, że utwardzenie drogi gruntowej (np. płytami betonowymi, tłuczniem kamiennym) w taki sposób, że wykonana nawierzchnia umożliwia wykorzystanie jej jako szlaku komunikacyjnego dla samochodów i innych pojazdów, stanowi wykonanie obiektu spełniającego funkcję drogi a więc stanowi budowę drogi w rozumieniu art. 3 pkt 6 ustawy - Prawo budowlane, niezależnie od tego, czy droga ta spełnia wymogi rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie.

Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, z zastrzeżeniem art. 29-31. Budowa drogi, niezależnie od miejsca jej położenia, wymaga uzyskania pozwolenia na budowę. Katalog art. 29 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane nie obejmuje bowiem wyjątkiem od powyższej zasady uzyskania pozwolenia na budowę drogi stanowiącej budowlę w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane.

Źródło: CBOSA