Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego, co oznacza, iż organ architektoniczno-budowlany dokonując sprawdzenia zgodności projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dokonać musi jego wykładni celem odkodowania norm prawnych zawartych w jego przepisach, analogicznie jak w przypadku każdego aktu prawa powszechnie obowiązującego. Tak wynika z wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 23 listopada 2016 r. (IV SA/Po 672/16).
Na gruncie powołanej sprawy Starosta odmówił zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę sześciu budynków mieszkalnych jednorodzinnych dwulokalowych w zabudowie szeregowej oraz dwunastu zbiorników bezodpływowych na ścieki.
Jako podstawę prawą decyzji organ powołał art. 35 ust. 3 ustawy Prawo Budowlane.
W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Starosta wskazał, że z uwagi na stwierdzone nieprawidłowości w projekcie budowlanym przedstawionym przez wnioskodawcę, postanowieniem wydanym na podstawie art. 35 ust. 3 p.b. zobowiązał inwestora do ich usunięcia w terminie 10 dni od dnia doręczenia postanowienia. Wnioskodawca przedłożył skorygowaną dokumentację projektową. Z uwagi na wprowadzone w projekcie budowlanym zmiany oraz konieczność zgromadzenia jednoznacznego materiału dowodowego wydano postanowienie zobowiązujące do usunięcia nieprawidłowości w projekcie w terminie 7 dni od doręczenia postanowienia. Wnioskodawca przedłożył skorygowaną dokumentację projektową wraz z pismami przewodnimi i załącznikami.
Po ponownym przeanalizowaniu akt sprawy Starosta stwierdził, że inwestor nie wywiązał się w całości z obowiązków nałożonych w ww. postanowieniach, które wskazywały na brak zgodności projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego
Wojewoda utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy przytoczył treść art. 35 p.b., a także zapis miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, by następnie stwierdzić, że planowana inwestycja nie jest zgodna z zapisami planu miejscowego.
Na powyższą decyzję inwestor wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.
WSA przechodząc do merytorycznego rozpoznania sprawy w pierwszym rzędzie wskazał iż zgodnie z art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo budowlane przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miejscowego, co oznacza, iż organ architektoniczno-budowlany dokonując powyższego sprawdzenia dokonać musi jego wykładni celem odkodowania norm prawnych zawartych w jego przepisach, analogicznie jak w przypadku każdego aktu prawa powszechnie obowiązującego.
Z art. 35 ust. 3 p.b. wynika natomiast, że niespełnienie wymogów określonych w ust. 1 stanowiące podstawę odmowy udzielenia pozwolenia na budowę musi znajdować odzwierciedlenie w obowiązkach nakładanych na inwestora w wymienionym w tym przepisie postanowieniu. Taka regulacja odpowiada woli ustawodawcy zmierzającego do unikania sytuacji, w których inwestor zaskakiwany jest negatywnymi skutkami jego zaniedbań, o których istnieniu nie jest uprzedzany, co uniemożliwia ich usuniecie w toku postępowania w przedmiocie udzielenia pozwolenia na budowę.
Jednocześnie Sąd zaznaczył, iż postanowienie wydawane na podstawie art. 35 ust. 3 P.b. nie jest rozstrzygnięciem zaskarżalnym. Dlatego też organ administracji (zarówno pierwszej, jak i drugiej instancji) powinien przed podjęciem decyzji o zatwierdzeniu (bądź nie) projektu i udzieleniu (bądź nieudzieleniu) pozwolenia na budowę, zweryfikować poprawność nałożonych tym postanowieniem obowiązków, aby móc ocenić fakt ich wykonania bądź niewykonania. Postanowieniami Starosta wezwał inwestora do uzupełnienia braków w projekcie budowlanym i innych nieprawidłowości. Inwestor udzielił odpowiedzi i nadesłał wymagane dokumenty.
Organ odwoławczy uchylił się jednak od zbadania, czy Starosta prawidłowo nie nałożył na inwestora obowiązków związanych z koniecznością doprowadzenia projektu do stanu zgodnego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. O niewykonaniu natomiast obowiązku można mówić wówczas, gdy inwestor nie udzielił odpowiedzi w ogóle lub gdy udzielona odpowiedź jest niezwiązana z przedmiotem sprawy. Jeśli zaś udzielona odpowiedź jest w ocenie organu administracji jedynie niepełna lub nie wyjaśnia istotnych dla sprawy okoliczności, to może stanowić to podstawę do odmowy wydania pozwolenia na budowę z przyczyn merytorycznych. Okoliczność taka nie może natomiast być podstawą odmowy wydania pozwolenia na budowę z przyczyn wymienionych w art. 35 ust. 3 p.b., to jest z powodu nieusunięcia w terminie wskazanych przez organ administracji nieprawidłowości.
Organ II instancji winien dokonać oceny czy przedłożony projekt budowlany jest zgodny z wszelkimi postanowieniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w tym w szczególności z tymi na niezgodność, z którymi wskazał w uzasadnieniu swojej decyzji organ I instancji i w zależności od poczynionych ustaleń podjąć odpowiednie rozstrzygnięcie w sprawie.
Sąd nie podzielił także stanowiska organu I instancji co do niezgodności przedłożonego projektu budowlanego z niektórymi postanowieniami planu miejscowego. W związku z tym decyzję tego organu należało również wyeliminować z obrotu prawnego. Niewątpliwie bowiem kwestia zgodności projektu budowlanego z warunkami określonymi w art. 35 ust. 1 p.b. stanowi zakres sprawy mający istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. W tej sytuacji Sąd uchylił zaskarżoną decyzję Wojewody i poprzedzającą ją decyzję organu I instancji.
Źródło: CBOSA
