Postanowieniem z dnia 21 grudnia 2020 r., (doręczonym skarżącej w dniu 28 grudnia 2020 r.), organ odmówił wszczęcia postępowania w sprawie co do której wniesiono skargę na bezczynność. Z kolei skarga na bezczynność organu w tym przedmiocie została wniesiona w dniu 19 maja 2021 roku. Z powyższego jednoznacznie zatem wynika, że w dniu wniesienia skargi organ nie pozostawał w bezczynności, gdyż zapadło rozstrzygnięcie w sprawie, a sporna pozostawała jedynie prawidłowość jego doręczenia. Jakie stanowisko zajął w tej sprawie WSA w Opolu?

Wojewódzki Sąd przywołał na wstępie pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażony w uchwale z dnia 22 czerwca 2020 r., sygn. akt II OPS 5/19. Sformułowano w niej tezę, że wniesienie skargi na bezczynność po zakończeniu przez organ administracji publicznej prowadzonego postępowania poprzez wydanie decyzji ostatecznej stanowi przeszkodę w merytorycznym rozpoznaniu takiej skargi przez sąd administracyjny w zakresie rozstrzygnięcia podjętego na podstawie art. 149 § 1 pkt 3 p.p.s.a. W uzasadnieniu tej uchwały wyraźnie wskazano, że za niedopuszczalną należy uznać skargę na bezczynność wniesioną po zakończeniu postępowania administracyjnego. Odmienne rozumowanie oznaczałoby, że środek ten zamiast w swoim celu zmierzać do likwidacji stanu bezczynności, powiązany byłby zasadniczo z celem wykraczającym poza zakres postępowania administracyjnego, a więc z dążeniem do uzyskania prejudykatu.

WSA wskazał, że jakkolwiek uchwała dotyczy spraw zakończonych decyzją administracyjną, to jednak zawarte w jej uzasadnieniu rozważania mogą mieć również znaczenie dla postępowań kończących się innymi rozstrzygnięciami administracyjnymi. Zdaniem Sądu dotyczy to także postanowień (jak w niniejszym przypadku) oraz czynności materialno-technicznych, których obowiązek wykonania przez organ wynika z przepisów prawa.

Postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 13 lipca 2021 r., II SAB/Op 35/21

Źródło: CBOSA