Przy okazji orzekania w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości od obiektów położonych w podziemnych wyrobiskach górniczych, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie doprecyzował rozumienie pojęcia „budowla” zawartego w ustawie Prawo budowlane (wyrok z dnia 18 marca 2016 roku, sygn. akt: I SA/Lu 1053/15).
Sąd pochylił się nad odpowiedzią na pytanie: czy opisane przez organ obiekty, położone w podziemnych wyrobiskach górniczych, stanowią budowle, jako przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości? Rozstrzygnięcie w tej kwestii wymagało od składu sędziowskiego przeanalizowania charakteru prawnego „budowli”. Trzeba więc przypomnieć brzmienie art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l., zgodnie z którym użyte w ww. ustawie określenie budowla oznacza obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego związane z obiektem budowlanym, które zapewnia możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem.
Zwrócono uwagę na definicję budowli zawartą w art. 3 pkt 3 p.b. (w niniejszej sprawie - w brzmieniu obowiązującym w 2011 r.), zgodnie z którą dla celów p.b. za budowlę należy uznać każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak m.in. sieci techniczne czy zbiorniki.
Ważne wyroki NSA
WSA powołał się na wyroki NSA:
- sygn. II FSK 1589/10, zgodnie z którym budowla nie może być traktowana jako jednorodny obiekt. Jest to z reguły szereg obiektów i urządzeń wzajemnie ze sobą powiązanych, służących określonej działalności i jako całość stanowi budowlę w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l., a tym samym podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości,
- sygn. II FSK 1096/13, zgodnie z którym budowlą na potrzeby opodatkowania podatkiem od nieruchomości jest obiekt budowlany stanowiący całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami, niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury,
- sygn. II FSK 2841/12, zgodnie z którym całość techniczno-użytkowa dotyczy wszystkich składników budowli, które są ze sobą powiązane po to, aby budowla mogła być wykorzystana do prowadzenia określonej działalności gospodarczej,
- sygn. II FSK 553/12, zgodnie z którym tworzenie całości techniczno-użytkowej należy rozumieć jako połączenie poszczególnych elementów w taki sposób, aby zgodnie z wymogami techniki nadawały się one do określonego użytku. Nie można przy tym wykluczyć, że każdy z tych elementów może być samodzielnym obiektem, choć nie zawsze będzie mógł być samodzielnie wykorzystywany do określonego celu, budowla stanowić ma zaś całość techniczno – użytkową.
Czy wymagany jest trwały związek z gruntem?
Jednym z zarzutów podnoszonych przez skarżącego w niniejszej sprawie był fakt, że przedmiotowe obiekty nie były trwale związane z gruntem. WSA wskazał jednoznacznie, że art. 3 pkt 3 p.b., w przypadku budowli w postaci sieci technicznych, nie wymaga takiego związku.
Źródło: NSA
