Podstawową instytucją, wskazaną w ustawie, zapewniającą i finansującą świadczenia opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych oraz osób uprawionych do świadczeń opieki zdrowotnej jest Narodowy Fundusz Zdrowia. W jego skład wchodzą Centrala oraz 16 oddziałów wojewódzkich.
„Świadczeniobiorcy mają, na zasadach określonych w ustawie, prawo do świadczeń opieki zdrowotnej, których celem jest zachowanie zdrowia, zapobieganie chorobom i urazom, wczesne wykrywanie chorób, leczenie, pielęgnacja oraz zapobieganie niepełnosprawności i jej ograniczanie" (art. 15. ust. 1. Ustawy).
Świadczenia opieki zdrowotnej
Świadczenia opieki zdrowotnej finansowane ze środków publicznych obejmują:
Świadczenia zdrowotne, czyli wszelkie czynności służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub odrębnych przepisów, a związane z:
- badaniem i poradą lekarską,
- leczeniem,
- rehabilitacją leczniczą,
- opieką nad kobietą ciężarną i dzieckiem,
- badaniami diagnostycznymi,
- pielęgnacją chorych i niepełnosprawnych, oraz opieką nad nimi,
- profi laktyką zdrowotną,
- z orzekaniem i opiniowaniem o stanie zdrowia,
- czynnościami technicznymi z zakresu protetyki i ortodoncji oraz zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze.
Świadczenia zdrowotne rzeczowe – leki, wyroby medyczne, przedmioty ortopedyczne i środki pomocnicze związane z procesem leczenia.
Świadczenia towarzyszące – np. zakwaterowanie i wyżywienie w placówce całodobowej lub całodziennej, czy też usługi transportu sanitarnego.
Świadczenia mogą być udzielane zarówno przez podmioty publiczne i niepubliczne, jak też przez osoby wykonujące zawód medyczny, czy przez grupową praktykę lekarską lub grupową praktykę pielęgniarek i położnych.
Forma własności świadczeniodawcy nie jest istotna. Wszystkie podmioty powinny traktować pacjenta jednakowo.
Źródło: Vademecum 2012, NFZ
