Ten serwis używa cookies i podobnych technologii, brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to.

Brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to. Więcej »

Zrozumiałem

Zaprzestanie działalności leczniczej niewymagające zgody wojewody

Zaprzestanie działalności leczniczej niewymagające zgody wojewody fotolia.pl

Zasada dotycząca czasowego częściowego albo całkowitego zaprzestania działalności leczniczej została wyrażona w art. 34 ustawy o działalności leczniczej.

W myśl powołanego przepisu podmiot leczniczy wykonujący działalność leczniczą w rodzaju stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne może, w zakresie świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych, na okres nieprzekraczający 6 miesięcy, zaprzestać działalności leczniczej:

  • całkowicie;
  • częściowo, w zakresie jednej lub więcej jednostek lub komórek organizacyjnych zakładu leczniczego tego podmiotu związanych bezpośrednio z udzielaniem tych świadczeń.
Zaprzestanie działalności leczniczej jest możliwe, co do zasady jedynie po uprzednim uzyskaniu zgody wojewody, z wnioskiem o udzielenie której występuje kierownik podmiotu leczniczego.
 
Od powyższej zasady przewidziano jednak wyjątki.
 
Jak wskazuje bowiem ust. 8 powołanego na wstępie przepisu ustawy o działalności leczniczej, w przypadku gdy zaprzestanie działalności leczniczej:
1) jest spowodowane siłą wyższą,
2) wynika z decyzji administracyjnej podjętej na podstawie odrębnych przepisów

- kierownik podmiotu leczniczego jedynie informuje wojewodę o czasowym całkowitym albo częściowym zaprzestaniu działalności, w terminie 3 dni roboczych od dnia zaistnienia okoliczności powodujących zaprzestanie tej działalności.

W wyroku z dnia 24 lutego 2021 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (VII SA/Wa 1613/20) odniósł się do interpretacji powołanej "siły wyższej".

Wskazał, że po pierwsze, składanie przez lekarzy, w tym lekarzy specjalistów lub lekarzy rezydentów, wypowiedzeń umów o pracę w celu zakończenia zatrudnienia w danej placówce leczniczej, tworzy dla podmiotu zarządzającego daną placówkę sytuację mającą charakter działania siły wyższej. Nie ma znaczenia, czy takie odchodzenie lekarzy z pracy jest wynikiem ogólnopolskiej akcji strajkowej i czy ma tylko ograniczony zakres polegający na wypowiadaniu tzw. klauzul opt-out, przy zachowaniu podstawowego zatrudnienia w placówce leczniczej; czy też wreszcie jest wynikiem przemęczenia lekarzy. Jak podkreślił Sąd, właśnie dla potrzeb uwzględnienia takich szczególnych okoliczności ustawodawca wprowadził kategorię siły wyższej do art. 34 ust. 8 pkt 1 ustawy o działalności leczniczej.

Po drugie, w powołanej sprawie Sąd za bezsporne uznał, że skarżący - Szpital poinformował organ wojewódzki o zaprzestaniu działalności leczniczej spowodowanym zaistnieniem przesłanki z art. 34 ust. 8 pkt 1 ustawy o działalności leczniczej. Mając na względzie systematykę ustawy Sąd przyjął, że uzasadniona jest literalna wykładnia wskazanego przepisu prowadząca do wniosku, że opisuje on sytuację, gdy dochodzi do zaprzestania działalności leczniczej, niezależnie od ludzkiej woli, wskutek działania siły wyższej, a kierownik podmiotu leczniczego tylko stwierdza fakt zaprzestania tej działalności i informuje o tym wojewodę, nie ma natomiast żadnego wpływu na to. Taki stan rzeczy nie zależy jednak od uznania przez niego jakiś zdarzeń za siłę wyższą. Istotnym jest tylko to, czy faktycznie doszło do zaprzestania działalności leczniczej.

Źródło: NSA, orzeczenie nieprawomocne

Pt., 11 Czrw. 2021 0 Komentarzy Dodane przez: Katarzyna Liszka-Michałka