Artykuł 14 ustawy o działalności leczniczej statuuje obowiązek informacyjny wykonującego działalność leczniczą.

Powołany przepis jest co do zasady odpowiednikiem art. 18b ustawy o zakładach opieki zdrowotnej z tą różnicą, że ustawa o zakładach opieki zdrowotnej przyznawała ówczesnym ZOZ-om pewną możliwość podawania do wiadomości publicznej informacji o zakresie i rodzajach udzielanych świadczeń zdrowotnych. Nie był to jednak obowiązek. Natomiast ustawa o działalności leczniczej nakłada w sposób jednoznaczny obowiązek informowania.

W myśl tego przepisu podmiot wykonujący działalność leczniczą podaje do wiadomości publicznej informacje o zakresie i rodzajach udzielanych świadczeń zdrowotnych. 

Treść i forma tych informacji nie mogą mieć cech reklamy. Sankcję za załamanie tego zakazu przewiduje art. 147a § 2 Kodeksu wykroczeń z którego wynika norma wskazująca, że kto podaje do wiadomości publicznej informacje o zakresie i rodzajach udzielanych świadczeń zdrowotnych, mające formę i treść reklamy, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny.

Ponadto podmiot wykonujący działalność leczniczą, na wniosek pacjenta, udziela:

1. szczegółowych informacji na temat udzielanych świadczeń zdrowotnych, w szczególności informacji dotyczących stosowanych metod diagnostycznych lub terapeutycznych oraz jakości i bezpieczeństwa tych metod;
2. niezbędnych informacji na temat zawartych umów ubezpieczenia, o których mowa w art. 25 ust. 1;
3. informacji objętych wpisem do rejestru podmiotów wykonujących działalność leczniczą, dotyczącym tego podmiotu.

Podmiot wykonujący działalność leczniczą przekazuje także Krajowemu Punktowi Kontaktowemu do spraw Transgranicznej Opieki Zdrowotnej lub oddziałowi wojewódzkiemu Narodowego Funduszu Zdrowia na ich wniosek, dane dotyczące świadczeń zdrowotnych udzielonych wskazanym we wniosku pacjentom z innych niż Rzeczpospolita Polska państw członkowskich Unii Europejskiej oraz cen tych świadczeń. Powyższe dane przekazuje się w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku.