Artykuł 54 ustawy o działalności leczniczej określa zasady gospodarowania mieniem samodzielnego publicznego zakładu opieki zdrowotnej.

Czynnościami prawnymi wymagającymi zgody organu tworzącego, a w jej braku - stosownie do art. 54 ust. 6 ustawy - nieważnymi, są:

• przelew wierzytelności, w tym powierniczy,
• faktoring, gwarancja,
• subrogacja umowna
• indos wekslowy.

Czynnością wymagającą zgody organu założycielskiego, jest także umowa poręczenia za zobowiązania zakładu opieki zdrowotnej. Poręczenie ma charakter akcesoryjny wobec zobowiązania podstawowego, a poręczyciel zobowiązuje się świadczyć w miejsce dłużnika, stąd płacąc cudzy dług, za który odpowiada osobiście - co do zasady - wstępuje w prawa zaspokojonego wierzyciela z mocy ustawy (cessio legis). W przypadku umowy poręczenia nie dochodzi do przeniesienia wierzytelności na skutek czynności prawnej wierzyciela, ale do nabycia wierzytelności z mocy samego prawa przez osobę trzecią (poręczyciela), która zaspokaja wierzyciela spełniając dług formalnie własny, a materialnie cudzy (art. 518 § 1 k.c.).

Skoro jednak ustawodawca wprowadził swoistą reglamentację obrotu wierzytelnościami wynikającymi ze zobowiązań samodzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej, bez zgody organu tworzącego, to należy przyjąć, że ustawa wyłącza także subrogacyjne nabycie wierzytelności bez zgody wskazanego organu.

Źródło: Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 stycznia 2016 r. II CSK 379/15