Specyfika udzielania świadczeń zdrowotnych sprawia, że niejednokrotnie konieczne jest naruszenie ciągłości tkanek pacjenta. Służące temu celowi narzędzia – igły, skalpele – są ostre, co w sposób naturalny stwarza niebezpieczeństwo zranienia się pracowników medycznych wykonujących taki zabieg. Unia Europejska postanowiła poradzić sobie z tym zagrożeniem wydając dyrektywę 2010/32/UE z dnia 10 maja 2010 roku w sprawie wykonania umowy ramowej dotyczącej zapobiegania zranieniom ostrymi narzędziami w sektorze szpitali i opieki drowotnej zawartej między HOSPEEM (Europejskim Stowarzyszeniem Szpitali i Pracodawców Opieki Zdrowotnej) a EPSU (Europejską Federacją Związków Zawodowych Służb Publicznych). Implementacja tej dyrektywy ma nastąpić na mocy rozporządzenia Ministra Zdrowia w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy wykonywaniu prac związanych z narażeniem na zranienie ostrymi narzędziami używanymi przy udzielani świadczeń zdrowotnych. Lektura projektu rozporządzenia nieodparcie prowokuje do wniosku, że najlepszy skalpel, to tępy skalpel.
Ostrymi narzędziami w rozumieniu projektu rozporządzenia są używane przy udzielaniu świadczeń zdrowotnych wyroby medyczne służące do cięcia, kłucia i mogące spowodować zranienie lub zakażenia biologicznym czynnikiem chorobotwórczym. W celu ochrony pracowników przed zranieniem takimi narzędziami pracodawca jest obowiązany do stosowania wszelkich dostępnych środków eliminujących lub ograniczających stopień narażenia na zranienia, w szczególności:
- dokonywać oceny ryzyka narażenia na zranienie ostrym narzędziem,
- informować o ryzykach związanych z używaniem ostrych narzędzi,
- opracowywać i wdrażać procedury bezpiecznego postępowania z ostrymi narzędziami,
- w miarę możliwości – jeżeli charakter wykonywanych świadczeń zdrowotnych na to pozwala – wprowadzać do stosowania narzędzi, które nie są niebezpieczne lub są mniej niebezpieczne lub są wyposażone w mechanizmy chroniące przed zranieniem.
Pracodawca będzie jednocześnie zobowiązany do prowadzenia wykazu zranień ostrymi narzędziami, przy czym informacje zawarte w owym wykazie muszą być przechowywane przez okres nie krótszy niż 40 lat od dnia zranienia (sic!). Niewątpliwie przyczyni się to do poprawy stanu bezpieczeństwa i higieny pracy…
