Końcem kwietnia odbyła się konferencja dyrektorów placówek opiekuńczo-wychowawczych i rodzinnych domów dziecka.
Wzięli w niej udział przedstawiciele placówek, PCPR-ów, kuratorów sądowych z województwa małopolskiego, śląskiego, lubelskiego, dolnośląskiego, mazowieckiego, podkarpackiego, warmińsko-mazurskiego oraz świętokrzyskiego.
Podczas spotkania omówiono szereg tematów, które skłoniły uczestników do sformułowania następujących postulatów koniecznych do analizy i wdrożenia:
- wypracowanie systemowych rozwiązań wobec wychowanków, którzy umieszczeni są jednocześnie w instytucjonalnej pieczy zastępczej oraz młodzieżowych ośrodkach wychowawczych,
- profesjonalizacja funkcji zarówno opiekuna usamodzielniania wychowanków znajdujących się w tym procesie i finansowania zarówno pracy opiekuna usamodzielniania, jak i całego procesu w/w zadań ze środków funduszu pracy,
- tworzenie i organizacja mieszkań usamodzielniania dla dzieci opuszczających pieczę, których źródłem finansowania powinien być Fundusz Sprawiedliwości, gdyż każde dziecko umieszczone w pieczy zastępczej jest ofiarą przestępstwa, którego dopuścili się jego opiekunowie poprzez m.in. rażące zaniedbanie obowiązków rodzicielskich,
- aktywizacja osób usamodzielnianych, które nie nabyły jeszcze statusu osoby bezrobotnej,
- partycypacja Państwa w kosztach utrzymania rodzinnej pieczy zastępczej w celu odciążenia samorządów,
- wprowadzenie praktyki corocznego waloryzowania kosztu utrzymania dziecka w placówkach prowadzonych na zlecenie powiatu, poprzez obligatoryjne zapisy o waloryzacji w podpisywanych umowach, zgodnie z art. 196 ustawy o wspieraniu rodziny i systemie pieczy zastępczej,
- uregulowanie statusu dzieci ukraińskich umieszczonych w pieczy zastępczej, które po ukończeniu 18. roku życia chcą kontynuować naukę przebywając w pieczy zastępczej (aktualnie obowiązujące przepisy nie przewidują takiej możliwości),
- usunięcie art. 22x ustawy z 13 maja 2016 r. o przeciwdziałaniu zagrożeniom przestępczością na tle seksualnym, gdyż w powiązaniu z art. 21 tejże ustawy znacząco ogranicza on prawa dziecka do udziału w zajęciach rozwijających szeroko rozumiane kompetencje społeczne, dostęp do innych czynności związanych ze zdrowiem, opieką i wychowaniem.
