W krajach Unii Europejskiej nie została przyjęta jednolita definicja niepełnosprawności, która obowiązywałaby we wszystkich krajach członkowskich. W konsekwencji osoba uznana w jednym z krajów za niepełnosprawna, w innym mogłaby nie otrzymać takiego statusu prawnego. W krajach Wspólnoty funkcjonuje ponadto kilka definicji niepełnosprawności. Są one używane do różnych celów, np. rehabilitacji społecznej, opieki medycznej, edukacji. Od dłuższego czasu trwają starania, aby stworzyć jedna definicje.
Myślą przewodnią jest założenie, aby ujmowała ona to pojecie wystarczająco szeroko, mogła być stosowana globalnie, a jednocześnie zawierałaby opis kontekstu społecznego tego zjawiska. Konsekwencja braku wspólnej dla krajów Unii Europejskiej definicji jest niejednolity system orzekania o niepełnosprawności.
Na przykład we Francji specjalne komisje działające na poziomie departamentów orzekają o trzech stopniach niepełnosprawności: lekkim, umiarkowanym i znacznym. Z kolei w Niemczech stopień niepełnosprawności danej osoby określa sie według skali obni1onej sprawności organizmu od 20 do 100%. W Hiszpanii ocenia sie zdolność do pracy osoby i ustala stopień jej obniżenia. Przyjmuje sie, że za osobę niepełnosprawna w kontekście zatrudnienia uznaje sie te, której zdolność do pracy została obni1ona przynajmniej o 33%. Należy podkreślić, że niepełnosprawność nie jest już rozumiana tylko jako skutek przebytej choroby czy urazu. Jest ona przede wszystkim rezultatem barier, na jakie napotyka w społeczeństwie osoba niepełnosprawna.

Źródło: Beata Szluz „Osoby Niepełnosprawne w Unii Europejskiej – Sytuacja i Perspektywy”, 2007 r.