Subsydiarny charakter świadczeń pomocowych i konieczność współdziałania potencjalnych beneficjentów w dążeniu do samodzielnego zaspokajania potrzeb życiowych. Interwencja organów administracji w sprawy bytowe społeczeństwa jest dopuszczalna tylko w takich przypadkach, w których osoba lub rodzina starająca się o wsparcie rzeczywiście nie ma możliwości samodzielnego przezwyciężania trudności życiowych. Organy przyznające świadczenia z funduszy pomocowych winny dlatego mieć pełne rozeznanie, co do faktycznej sytuacji osoby ubiegającej się o taką pomoc, jej uprawnień zawodowych, zasobów materialnych i perspektyw finansowych. Dane, podawane przez osoby ubiegające się o wsparcie muszą więc odzwierciedlać po pierwsze ich rzeczywisty stan rodzinny i majątkowy oraz po drugie być zgodne z prawdą. Wyrok WSA w Łodzi z 27 kwietnia 2016 r. sygn. II SA/Łd 99/16.
Organ pomocy społecznej wznowił postępowanie w sprawie przyznania zasiłku stałego oraz opłacania składki zdrowotnej. Przesłanką wznowienia postępowania w trybie art. 145 § 1 pkt 5 K.p.a. było uzyskanie informacji o stanie majątkowym beneficjenta odmiennym, niż deklarowany. Ośrodek pomocy społecznej uzyskał informację, że beneficjent pomocy jest właścicielem czterech aut oraz czterech nieruchomości, 2 domów mieszkalnych i od dwóch lat otrzymuje z tytułu wynajmu jednego z nich dochód w wysokości 1700 zł miesięcznie.
Organ I instancji wyjaśnił powyższe okoliczności na podstawie notatek służbowych, sporządzonych przez pracownice socjalne Ośrodka. Jak wynika w ich treści, wiadomości uzyskały od funkcjonariusza publicznego - policjanta i najemczyni domu. To policjant był pierwszym źródłem wiadomości o tym, że skarżący wynajmuje dom, w rozmowie z pracownicami socjalnymi, najemca domu potwierdziła ten fakt, usprawiedliwiając jednocześnie niezłożenie zeznań. Pracownicom organu okazano jednocześnie umowę najmu.
Sąd wskazał, że okoliczność, że wiadomości uzyskane w ten sposób nie zostały zweryfikowane w toku formalnych zeznań nie dyskredytują tak uzyskanych ustaleń. Zgodnie bowiem z normą art. 75 § 1 k.p.a. jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodem mogą być dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych oraz oględziny. Wymienienie powyższych dowodów expressis verbis nie oznacza braku akceptacji dla innych form dowodów. Sąd zwrócił uwagę, że autorki notatek służbowych wyraźnie podały źródła uzyskanych informacji i dokonały ustaleń w analogiczny sposób, jak podczas wywiadu środowiskowego. Informacje te co do stanu własności nieruchomości potwierdzone zostały stosownym dokumentem Urzędu Gminy, z którego wynika, że skarżący jest płatnikiem podatku od czterech nieruchomości, ponadto na działkach znajdują się jeden budynek i jeden w trakcie budowy. Sąd zwrócił również uwagę, że dokonanie zakupu samochodu na kwotę 19.000 zł w trakcie pobierania zasiłku stałego świadczy, że beneficjent musiał dysponować nieujawnionymi dochodami, pozwalającymi na taki zakup, zwłaszcza, że początkowo twierdził, że nie korzysta z pomocy finansowej syna, składając stosowne oświadczenie w ośrodki pomocy społecznej.
Sąd przyznał rację organom, że skarżący ubiegając się o zasiłek stały nie ujawnił wszystkich dochodów i sytuacji majątkowej. W pełni zasadne było zatem wznowienie postępowania i dokonanie ponownej weryfikacji sytuacji beneficjenta. Sposób jej dokonania nie narusza norm postępowania w stopniu, który skutkowałby koniecznością wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonej decyzji.
Wyrok jest nieprawomocny.
Źródło: CBOSA
