Ministerstwo Zdrowia skierowało do konsultacji publicznych projekt ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz zmianie niektórych innych ustaw. Projekt jest konsekwencją porozumienia zawartego w lutym br. pomiędzy Ministrem Zdrowia o rezydentami.
To co powinno wzbudzić czujność osób zarządzających podmiotami leczniczymi to planowane podwyżki dla lekarzy specjalistów. Zgodnie z przedłożonym projektem w latach 2018–2020 za pośrednictwem NFZ mają zostać sfinansowane koszty wzrostu wynagrodzeń lekarzy.
Finansowanie kosztów zapewnia podwyższenie lekarzom wynagrodzeń zasadniczych do wysokości 6750 zł miesięcznie, w przeliczeniu na pełen etat, oraz związane z tym podwyższenie dodatku za wysługę lat. Środki finansowe mają być przeznaczone dla lekarzy, spełniających łącznie następujące warunki:
- są zatrudnieni na podstawie stosunku pracy u świadczeniodawców, którzy zawarli z Narodowym Funduszem Zdrowia umowy obejmujące udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w warunkach całodobowych lub całodziennych i uczestniczą w udzielaniu tych świadczeń;
- zobowiążą się wobec pracodawcy do nieudzielania tożsamych świadczeń opieki zdrowotnej, o których mowa w pkt 1, u innego świadczeniodawcy realizującego umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia z co najmniej jednego z zakresów, o których mowa w art. 15 ust. 2 pkt 3, 4, 6-13, 15 i 16 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych.
Pojawia się oczywiste pytanie, kto będzie finansował wzrost wynagrodzeń począwszy od 2021 r., zważywszy, że mamy do czynienia z podwyższeniem wynagrodzeń zasadniczych a nie ze sfinansowaniem dodatku do wynagrodzenia. Na ten temat projektodawca milczy.
W pozostałym zakresie projekt przewiduje m.in., że wysokość środków finansowych przeznaczonych na finansowanie ochrony zdrowia w latach 2018–2023 nie może być niższa niż:
- 4,78% produktu krajowego brutto w 2018 r. (obecnie jest to 4,67%);
- 4,86% produktu krajowego brutto w 2019 r. (obecnie jest to 4,86%);
- 5,03% produktu krajowego brutto w 2020 r. (obecnie jest to 5,03%);
- 5,30% produktu krajowego brutto w 2021 r. (obecnie jest to 5,22%);
- 5,55% produktu krajowego brutto w 2022 r. (obecnie jest to 5,41%);
- 5,80% produktu krajowego brutto w 2023 r. (obecnie jest to 5,60%).
W projektowanej nowelizacji zakłada się, że lekarzom odbywającym szkolenie specjalizacyjne w ramach rezydentury będzie przysługiwało wynagrodzenie za pełnienie dyżuru na podstawie umowy o pracę zawartej z podmiotem prowadzącym szkolenie specjalizacyjne, przy czym wynagrodzenie to minister właściwy do spraw zdrowia finansuje w wysokości nieprzekraczającej stawki określonej w art. 1511 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy. Jednocześnie w proponowanym przepisie art. 16j ust. 2 zapewniono przekazanie środków na ten cel przez ministra właściwego do spraw zdrowia.
Zgodnie ze zmienianym art. 16j (dodawane ust. 2b – 2r) ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty lekarz odbywający szkolenie specjalizacyjne w trybie rezydentury będzie mógł zobowiązać się do wykonywania zawodu lekarza na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej w podmiocie leczniczym, który udziela świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, w łącznym okresie dwóch lat z pięciu kolejnych lat przypadających od dnia uzyskania potwierdzenia zakończenia szkolenia specjalizacyjnego, w wymiarze czasu pracy odpowiadającym co najmniej wymiarowi jednego etatu i otrzymać w zamian wynagrodzenie zasadnicze wyższe niż określone w przepisach wydanych na podstawie art. 16j ust. 5, o kwotę 700 zł miesięcznie, w przypadku szkolenia specjalizacyjnego w priorytetowej dziedzinie medycyny albo 600 zł miesięcznie, w przypadku szkolenia specjalizacyjnego w innej dziedzinie medycyny.
Związek Powiatów Polskich do 21 maja br. zbiera uwagi do projektu. Ankieta dostępna jest tutaj.
Projekt dostępny jest tutaj.
