Klasyczna asfaltowa nawierzchnia drogowa składa się co najmniej z podbudowy i warstwy ścieralnej (między jedną a drugą występuje w przypadku bardziej skomplikowanych przekrojów drogi dodatkowo warstwa wiążąca). Wielowarstwowość drogi przekłada się na koszty jej budowy – co w przypadku dróg lokalnych o małym obciążeniu stanowi istotny czynnik. Dla takich dróg w Niemczech opracowana została technologia jednowarstwowej nawierzchni asfaltowej (Asphalttragdeckschicht).

Technologia ta polega na układaniu jednej warstwy o grubości od 5 do 10 cm z mieszanki mineralno-asfaltowej, która łączy w sobie funkcję dwóch warstw – warstwy ścieralnej i wiążącej, a także częściowo warstwy podbudowy. Mieszanka jest relatywnie tania, gdyż do jej produkcji można wykorzystać granulat asfaltowy z istniejących nawierzchni. Co więcej – w wielu wypadkach nawierzchnia taka może być wykonywana bez sfrezowania istniejącej warstwy, albo wykonywania warstwy wyrównawczej.

W Polsce eksploatowane są już pierwsze, testowe odcinki. Historycznie najwcześniej technologia ta została wykorzystana w województwie warmińsko-mazurskim i Krynicy Morskiej.

W roku 2013 wykonano kilka inwestycji na obszarze powiatu pruszkowskiego:

·         200 metrowy odcinek ul. Stefana Bryły w Pruszkowie;

·         430-metrody odcinek ul. Brzozowej (droga powiatowa)

·         580 metrowy odcinek drogi powiatowej w Falęcinie;

·         900 metrowy odcinek ul. Krakowiany (droga powiatowa).

Badanie przeprowadzone po sezonie zimowym, w marcu 2014 roku, nie stwierdziło wystąpienia żadnych uszkodzeń nawierzchni. Oznacza to, że zaproponowane rozwiązanie jest warte rozważenia przy inwestycjach na polskich drogach lokalnych.

Źródło: Polskie Drogi, nr 2/2014; Nawierzchnie asfaltowe, nr 1/2014