Dzwonnica wraz z umieszczonymi w niej dzwonami niewątpliwie jest stacjonarnym urządzeniem technicznym - tak wskazał WSA we Wrocławiu w wyroku z 17 sierpnia 2023 r. (sygn. akt. II SA/Wr 91/23).
Dzwonnica jest trwale posadowiona na gruncie (stacjonarna), składają się na nią mechanizmy - elementy dzwonów wykonujące określone czynności bazujące na technice (cecha urządzenia technicznego). WSA podkreślił, że jeżeli nie sposób zaprzeczyć, że celem dzwonnicy jest wydawanie dźwięków (a więc wprowadzanie do środowiska hałasu), a cechą instalacji jest możliwość spowodowania emisji, czyli także tworzenia hałasu, to dzwonnica jest instalacją w rozumieniu Poś. Zauważywszy nadto, że instalacja w postaci dzwonnicy zlokalizowana jest na terenie, do którego prowadzący instalację, czyli operator dzwonnicy ma tytuł prawny, to wyczerpane zostają wszystkie przesłanki uznania kościoła wraz z dzwonnicą za zakład w rozumieniu powołanych przepisów Poś.
Do postępowania w sprawie dopuszczalnego poziomu hałasu w przypadku dzwonnicy przykościelnej nie będzie miała zastosowania negatywna przesłanka wydania przedmiotowej decyzji, ponieważ stanowiący o niej art. 115a ust. 2 Poś wskazuje na powstawanie hałasu w związku z eksploatacją dróg, linii kolejowych, linii tramwajowych, kolei linowych, portów oraz lotnisk lub z działalnością osoby fizycznej niebędącej przedsiębiorcą. Dzwonnica przykościelna nie należy do żadnej z tych kategorii.
Nie znajdzie zastosowania także art. 156 ust. 2 Poś ani 157 ust. 2 Poś.
Odnosząc się do norm wyrażonych w art. 156 Poś WSA podkreślił, że wyrażają one ogólny zakaz wynikający z mocy prawa powszechnie obowiązującego, ex lege, i w tym zakresie organy administracji publicznej pozbawione są kompetencji do jego powtarzania w drodze aktu administracyjnego. Innymi słowy działanie organu administracji na podstawie art. 156 Poś jest niedopuszczalne, ponieważ wskazany przepis nie udziela stosownej kompetencji, a jego obowiązywanie jest bezpośrednim wyrazem ustawy. Tym samym także zastosowanie wyjątków od wskazanego ogólnego zakazu nie podlega reglamentacji administracyjnej. Trzeba tu podnieść, że ewentualna sankcja za nieprawidłowe zastosowanie tego przepisu nie mieści się we właściwości organów administracji publicznej, bowiem niezastosowanie się do art. 156 ust. 1 Poś należy do sfery prawa wykroczeń (prawa karnego) i jest penalizowane przez art. 343 ust. 1 Poś (kto narusza zakaż używania instalacji lub urządzeń nagłaśniających określony w art. 156 ust. 1 podlega karze grzywny).
Natomiast art. 157 ust. 2 Poś nie znajdzie zastosowania, ponieważ mowa w nim o wyłączeniu ograniczeń związanych z emitowaniem hałasu, jednak chodzi o ograniczenia, które ewentualnie może wprowadzić rada gminy w drodze uchwały.
Źródło: CBOSA
