Wydanie uprzednio decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, nie wyklucza możliwości dokonania przez organ architektoniczno-budowlany własnej oceny czy dana inwestycja kwalifikuje się do przedsięwzięć znacząco oddziałujących na środowisko.
Powyższe orzeczenie NSA zostało podjęte na kanwie następującej sprawy. W 2018 r. starosta zatwierdził projekt budowy i udzielił pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej. Wojewoda uchylił decyzję organu I instancji i orzekł o odmowie zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę. Zdaniem wojewody inwestor nie wywiązał się obowiązku nałożonego przez organ odwoławczy dotyczący uzupełnienia kwalifikacji przedsięwzięcia o przedstawienie szczegółowych danych technicznych przedstawiających moc promieniowania anten i systemów nadawczych przyszłej stacji. Zdaniem inwestora wojewoda nie mógł wymagać uzupełnienia takich danych, gdyż nie wskazywał tego żaden z odrębnych przepisów. Natomiast organ odwoławczy podnosił, że jego obowiązkiem jako organu architektoniczno-budowlanego jest ocena, czy prace budowlane polegające na budowie stacji bazowej mogą znacząco oddziaływać na środowisko, czy też nie ma takiego zagrożenia.
NSA w przedmiotowej sprawie przyznał rację wojewodzie. Sąd zwrócił uwagę, że decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego wiąże organ wydający decyzję o pozwoleniu na budowę. Jednocześnie nie wyklucza to możliwości dokonania własnej oceny przez organ architektoniczno-budowlany, w ramach zakresu kontroli sprawowanej na podstawie art. 35 ust. 1 pkt. 1 Prawa budowlanego, czy dana inwestycja kwalifikuje się do przedsięwzięć znacząco oddziałujących na środowisko. NSA podkreślił, że „związanie decyzją” dotyczy kwestii planistycznych. Jednocześnie organ architektoniczno – budowlany może przeprowadzić kontrolę w konkretnej sprawie, jeżeli istnieją obiektywne podstawy do dokonania przez niego odmiennej oceny w zakresie oddziaływania danej inwestycji na środowisko. Przesłanką kontroli, może być na przykład fakt bezkrytycznego przyjęcia wniosków zawartych w dokumentacji przedstawionej przez inwestora i niewyjaśnienie przez organ planistyczny tego, czy planowana inwestycja, jako całość oddziałuje na środowisko w stopniu, który może stwarzać konieczność uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Zatem zdaniem NSA, stwierdzenie w decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego, że inwestycja nie została zaliczona do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco lub mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko nie zwalania organu administracji architektoniczno-budowlanej z obowiązku samodzielnego ustalenia, czy prace budowlane mogą znacząco oddziaływać na środowisko, czy też nie ma takiego zagrożenia.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 stycznia 2022 r., syg. II OSK 209/19. Orzeczenie jest prawomocne.
Źródło: CBOSA
