Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu na kanwie jednej z rozpatrywanych spraw – dotyczącej nakazu rozbiórki – poczynił uwagi na temat sposobu badania zgodności zabudowy z ustaleniami planu miejscowego. Na jakie wątki uwagę zwrócił WSA?

Na wstępie Sąd zaznaczył, że owe badanie polegać powinno na dokładnej analizie zapisów obowiązującego na danym obszarze planu miejscowego, a w szczególności jego ustaleń dotyczących terenu przewidzianego do zainwestowania oraz możliwości dopuszczonych tym planem warunków i sposobów jego zabudowy. Idąc dalej WSA podkreślił, że postanowienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie mogą podlegać dowolnej wykładni, a w toku interpretowania ustaleń planu, którego postanowienia wprowadzają ograniczenia w wykonywaniu prawa własności w zakresie zabudowy i zagospodarowania terenu, należy pamiętać o konstytucyjnie gwarantowanej ochronie prawa własności, wyrażonej art. 21 ust. 1, 64 ust. 1, 64 ust. 2 i 64 ust. 3 Konstytucji RP. Skoro prawo do zabudowy terenu jest elementem prawa własności, a ewentualne regulacje miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego mogą na równi z regulacjami ustawowymi, wprowadzić ograniczenia prawa do zabudowy, to w konsekwencji ograniczenia te nie mogą być interpretowane rozszerzająco – stwierdził Sąd.

WSA przypomniał też o tym, że w orzecznictwie sądów administracyjnych zwraca się uwagę, iż na organie spoczywa obowiązek stosowania w procesie wykładni miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dyrektyw interpretacyjnych w sposób mający na uwadze:

• ogólne reguły wykładni z uwzględnieniem konstytucyjnej ochrony prawa własności;
• w przypadku wątpliwości interpretacyjnych wykładni najpełniej uwzględniającej prawo inwestora do zagospodarowania i zabudowy terenu;
• w przypadku wątpliwości interpretacyjnych niedających się usunąć w procesie wykładni postanowień planu, rozstrzygania wątpliwości na korzyść inwestora.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 23 września 2021 r., II SA/Po 42/21

Źródło: CBOSA