1. Desygnaty pojęcia „obiekt budowlany tymczasowy” zostały wyznaczone alternatywnie: po pierwsze, w nawiązaniu do czasu użytkowania obiektu, który musi być krótszy od jego trwałości technicznej oraz do prospektywnego zamiaru jego przeniesienia lub rozbiórki i po drugie, w nawiązaniu do braku trwałego związania obiektu z gruntem. Syntetyzując można przyjąć, że tymczasowość obiektu budowlanego musi wynikać, albo z braku trwałości jego użytkowania w danej lokalizacji, albo z braku trwałości jego powiązania z gruntem.

2. Relacja ustawowej definicji tymczasowego obiektu budowlanego (art. 3 pkt 5 Prawa budowalnego) do treści art. 29 ust. 1 pkt 12 Prawa budowlanego prowadzi do oczywistej konkluzji, że możliwość zgłoszenia budowy tymczasowego obiektu budowlanego, dotyczy wyłącznie tej jego kategorii, która swą konstrukcję definicyjną opiera na braku trwałego związania z gruntem. Każdy tymczasowy obiekt budowlany trwale związany z gruntem, nie będzie mógł zostać zrealizowany na podstawie zgłoszenia. W takim wypadku niezbędne będzie uzyskanie pozwolenia na budowę.

3. Trwałość związania obiektu budowlanego z gruntem, nie musi oznaczać stałości tego związania, rozumianego jako brak możliwości odłączenia go od gruntu bez nieodwracalnego naruszania jego technicznej i funkcjonalnej integralności.

4. Trwałość związania obiektu budowlanego z gruntem wyraża się w wykonaniu takich prac lub zabezpieczeń, które mają pozwolić na jego użytkowanie, eliminując możliwość niekontrolowanej zmiany położenia tego obiektu bądź utraty kontaktu z gruntem, wskutek działania sił fizycznych wywołanych samą konstrukcją obiektu, albo kumulatywnie: jego konstrukcją i działaniami natury (wiatr, woda, erozja gleby, itp.), ewentualnie innymi czynnikami zewnętrznymi.

5. Trwałości związania z gruntem obiektu budowlanego nie niweczy ustalenie, iż można go zdemontować. Jest to okoliczność mogąca przesądzać o jego tymczasowości, ale nie trwałości związania z gruntem.

Wyrok WSA w Rzeszowie z 29 stycznia 2018 r., sygn. II SA/Rz 1365/17, nieprawomocne