Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Gmina dysponuje zatem tzw. władztwem planistycznym i może stanowić o przeznaczeniu i zasadach gospodarowania terenu. Zgodnie zaś z art. 4 ust. 1 powołanej ustawy, ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Wyrazem władztwa planistycznego na konkretnym obszarze jest zatem miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Przepis art. 14 ust. 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowi zaś, że plan miejscowy jest aktem prawa miejscowego, który - zgodnie z art. 87 ust. 2 Konstytucji RP - przynależy do systemu źródeł powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej na obszarze działania organów, które je ustanowiły.

Adresatem postanowień miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jako prawa miejscowego jest każdy, kto ma prawo do terenu znajdującego się w granicach planu miejscowego, w tym ten, kto korzysta lub zamierza korzystać z terenu objętego tym planem.

Jako adresatów planu miejscowego należy również traktować wszelkie organy administracji publicznej, które mają ustawowo określone zadania związane z opiniowaniem, opracowywaniem planu, doradztwem w tym zakresie, a także z wydawaniem indywidualnych rozstrzygnięć, które wiążą się z tym planem, np. organ wydający decyzję o pozwoleniu na budowę.

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z dnia 7 grudnia 2017 r., II SA/Gd 437/17

Źródło: CBOSA